Ervaring postnatale depressie - Deel I

Mijn naam is Nicole en ik ben postnataal depressief. Zo, lekkere binnenkomer hé?! Wees gerust, ik ben hier niet om jullie te shockeren, maar wel om mijn verhaal te vertellen. Want praten over een depressie, postnataal of anders, dat gebeurt niet veel. En waar niet over gepraat wordt, daar weet men ook weinig van. Daar wil ik verandering in brengen!

Hoe het begon

Zo’n 3 maanden na de geboorte van mijn dochtertje werd door mijn gynaecoloog een aantal signalen herkend. Vooral de vlakheid in mijn stem, de neutrale manier waarop ik sprak en mijn somberheid viel haar op. Door alles wat ik had meegemaakt in de maanden daarvoor waren ze hier extra alert op, dus werd ik doorgestuurd naar de psychiater. Deze constateerde al heel snel dat ik inderdaad postnataal depressief ben, oftewel ik had een postpartum depressie, een (psychische) ziekte waar maar liefst 20% van de pas bevallen vrouwen met kraamtranen last van heeft. Best een groot percentage toch?

De eerste periode

"Mijn dochtertje is mijn redding, mijn zonnetje in huis. Voor haar sta ik op, voor haar vecht ik." 

In die eerste periode vond ik het allemaal maar wat, al die aandacht rondom de depressie en de medicatie die ik moest slikken. Ik had zelf niet echt het idee dat ik depressief was, want ik had toch ook momenten dat ik me happy voelde? En bij een postnatale depressie voel je toch haatgevoelens tegenover je eigen kind? En dat had ik absoluut niet. Nee, mijn dochtertje daarentegen is tot nu toe echt mijn redding, mijn zonnetje in huis. Voor haar sta ik op, voor haar vecht ik, voor haar wil ik leven en alles op alles zetten om beter te worden. Maar moeilijk vind ik het wel. Ik voel continu een schuldgevoel naar haar toe, omdat ik niet 100% mezelf ben. Ik vraag me dan ook af hoeveel zij ervan meekrijgt.

Haatgevoelens

Haatgevoelens heb ik niet. Ik heb wel symptomen als: 

• prikkelbaarheid,
• grote onzekerheid
• vermoeidheid
• schuldgevoel 
• onverklaarbare angst

Deze symptomen zijn een dagelijks onderdeel van mijn depressie. Net zoals nog vele andere symptomen, wat voor nu teveel om op te noemen is. Op dit moment ben ik redelijk stabiel. Ik heb volgens mij eindelijk de juiste dosering gevonden waardoor mijn depressie duidelijk onderdrukt wordt. Ook heb ik in de afgelopen 2 maanden geen grote terugvallen gehad of extra enge gedachten. Wanneer het gaat zoals nu, moet ik extra alert zijn op overmoed bij mezelf. Doordat sommige dingen makkelijker zijn of afgevlakt worden door de medicatie denk ik nogal snel dat alles goed is en ik beter ben. Helaas heeft het verleden al uitgewezen dat ik deze conclusies niet te snel moet trekken en echt door moet gaan met het behandelplan, omdat het mij anders weer tegen gaat vallen. 

Openheid creëren 

Maargoed, zo’n 2 maanden later (nadat bekend was dat ik een postnatale depressie heb), had ik het wel geaccepteerd en besloot ik om hier open over te zijn. Doodeng vond ik het, vooral om de reacties van anderen. Wat zouden ze zeggen, hoe zullen ze over me denken? Maar ik deed het, ik plaatste een artikel op mijn blog en…… Niets. En dan bedoel ik niet dat er geen reacties kwamen, nee die kwamen er genoeg. Nee, niets van wat ik van tevoren had bedacht kwam. Juist alleen maar veel respect, positiviteit en ook herkenning! Daardoor kreeg ik nog meer de neiging om te delen. Mede daarom ben ik ook dankbaar dat ik mijn verhaal hier mag vertellen.  

De volgende keer zal ik meer vertellen over datgene wat mijn beterschap in de weg staat en wat mijn valkuilen zijn.