Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

Waar de eerste echo nog vooral voor de fun was vind ik de twintig weken echo toch wel een dingetje. Alsof je kleine spruit voor de APK keuring moet. Komt ie er door of niet?

Is het al 7 uur?

Vanavond hebben we 'em'. Goed voor de spanning. We mogen er eerst een werkdag tegen aanhikken. De zenuwen gieren door mijn lijf en mijn hart bonst een paar slagen sneller dan normaal. Het kan me niet snel genoeg zeven uur zijn en om half zeven zeg ik tegen mijn vrouw: “Laten we gaan, dan zijn we mooi op tijd”.

Lauwe ziekenhuiskoffie

Het ziekenhuis ligt echter slechts op tien minuten afstand van ons huis en uiteraard veel te vroeg zitten we in de wachtkamer. Tien afgebeten nagels en drie koppen lauwe ziekenhuiskoffie later worden we geroepen. We mogen naar binnen.

Spannend

Mijn vrouw gaat liggen en we kijken elkaar aan. Dat alles maar goed mag zijn denk ik bij mijzelf. Ik zie hoe de Ultrasound gel zich uit de tube op de buik van mijn vrouw ophoopt waarna het vervolgens met precisie wordt uitgesmeerd.

• 
• 

Laat maar zien!

De echo scanner, die mij doet denken aan het apparaat waar ze vroeger bij de bibliotheek ook de boeken mee scanden, wordt op de buik van mijn vrouw gedrukt. Dit keer geen boeken. Nu is het de beurt aan junior. 

Ik zie wat jij niet ziet? 

Op het scherm verschijnt een gestalte dat moet doorgaan voor mijn kind. De show kan beginnen. De gynaecoloog begint druk te vertellen wat ze ziet. Niks wordt overgeslagen. Alles komt aan bod. “Kijk, dat zijn de nieren” zegt ze. Ik probeer te ontcijferen wat ik zie. Maar het is een wazig geheel. Alsof je een sauna binnen stapt. Mijn vrouw echter lijkt het allemaal haarscherp te zien. Of ze doet alsof, maar ze knikt hevig mee met de gynaecoloog. Ik wil me niet laten kennen en besluit om ook maar hevig mee te knikken.

Geen zin meer

Als we bijna klaar zijn besluit de kleine dat het mooi is geweest. Het hoofdje moet nog maar daar lijkt onze spruit geen zin meer in te hebben. Ze duikt diep weg in de buik van mijn vrouw. De gynaecoloog is niet voor één gat te vangen en drukt een paar keer flink op de buik van mijn vrouw in de hoop dat junior er toch nog even voor wil gaan liggen. Echter zonder resultaat. Al lekker eigenwijs. 

Lekker schudden

“Schud maar even met je buik” roept de gynaecoloog. Mijn vrouw begint driftig te schudden maar ook dat haalt niks uit. De kleine blijft stug zitten. “Blijf maar even doorschudden, ik ga even koffie halen” zegt de gynaecoloog. Enigszins verbaasd zien we haar weglopen.

Weten wat 'het' wordt?

Tien minuten en een door elkaar geschudde baby later is ze terug. De scanner gaat weer op de buik. Dit keer is het bingo en is het hoofdje goed te zien. Na ook het hoofdje te hebben nagelopen vraagt de gynaecoloog: “Willen jullie weten wat het wordt?” Zonder na te denken roepen mijn vrouw en ik stellig: “Ja!”

De baby is een...?

De gynaecoloog gaat op zoek naar het geslacht maar kijkt even later met een verontschuldigende blik onze kant op. “Sorry, ik kan het niet zien.” zegt ze. “Hoe bedoel je, ik kan het niet zien?” roep ik verbaasd. “Nou, de navelstreng zit ervoor”. Tuurlijk, het zal ook niet, denk ik lachend bij mijzelf waarna mijn vrouw weer druk begint te schudden om de kleine in positie te krijgen.

En gelukkig. Even later is het, zelfs voor mij, duidelijk te zien. We krijgen een dochter. En ze is met vlag en wimpel door de keuring.