Ervaring postnatale depressie - Deel 2

In mijn vorige artikel kon je al een klein beetje ontdekken wat voor een postnatale depressie ik heb. Want zoals veel dingen is ook een postnatale depressie persoonsgebonden. Dit houdt in dat het bij iedereen anders is. Zo heb ik geen afkeer richting mijn dochtertje, wat betekent dat ik maar een milde vorm van pnd heb.

Milde vorm van

Echter, betekent een milde vorm niet dat het niet ernstig is. Nee, ik ben depressief en een depressie is altijd ernstig. Het betekent wel dat de kans erg klein is dat ik mezelf of mijn kind iets aan zou doen. Als ze het vermoeden zouden hebben dat ik wel één van die neigingen zou hebben dan zou ik onder veel zwaarder toezicht staan en zou mijn medicatie ook een vele hogere dosering hebben.

Confrontatie met mezelf

Maar dit terzijde. Want ik loop tegen een hoop dingen aan in het moederschap, juist door de depressie. Zo vind ik het vaak erg moeilijk om uit bed te komen. Het is dan geen onwil, maar mijn lichaam weigert gewoon.

Ik voel me somber, leeg, heb geen energie, maar.. ik moet er wel uit. Want ik heb een dochtertje die me nodig heeft.

Om die reden kom ik mijn bed wel uit, maar ik heb ook momenten dat ik haar dan gewoon bij me in bed neem. Nu is dat tegenwoordig erg lastig want mevrouw kan zelf ons bed uit en weet heel goed duidelijk te maken dat ze naar beneden wil. Maar als ik goed voorbereid ben dan heb ik boven al haar boterham en melk en zet ik een filmpje op zodat ik nog even de dekens over mijn hoofd kan trekken. Helaas duurt dat moment ook niet lang dus uit bed gaan is dan toch de enige optie.

Huishouden of dochtertje?

Daarnaast is er ook nog het huishouden. Ik ben er sowieso geen fan van maar nu kost het me ook erg veel energie om iets te doen. Sowieso houd ik me bezig met mijn dochtertje en om daarnaast ook nog te poetsen, stofzuigen, dweilen, koken, enzovoort is voor mij vaak gewoon teveel! Het is dan het een of het ander. Het huishouden of mijn dochter. En dan kies ik toch voor mijn dochter.

Schuldgevoelens van mama's

Natuurlijk betekent dit dus ook een gruwelijk groot schuldgevoel. Een schuldgevoel tegenover mijn man omdat hij bijna 40 uur in de week werkt en toch nog daarnaast dingen in het huishouden doet. Terwijl ik dus thuis zit en het eigenlijk zou moeten doen. Ook voel ik me schuldig tegenover mijn dierbaren, zij weten vaak niet hoe ze met me om moeten gaan of ik val ze lastig met mijn somberheid. En het schuldgevoel is het grootst richting mijn dochter. Want zij ziet echt wel dat mama niet lekker in haar vel zit. En soms richt ik het ook naar haar. Dan begint zij te huilen omdat ze bijvoorbeeld iets duidelijk wil maken wat niet lukt en dan voel ik irritatie omdat ik het even niet kan hebben. Die irritatie pikt zij op waardoor het eigenlijk alleen maar erger wordt.

Vreselijk vind ik dat!

Zorgen voor mezelf

En dan het laatste grote ding waar ik tegenaan loop: ik zorg slecht voor mezelf. Ik ben nooit een modepopje geweest en dat hoeft ook niet. Maar ik ontbijt vaak niet of veel te laat, ik vergeet te drinken, ik draag amper make up. Ik draag kleding die eigenlijk de was in moet, ik vergeet mijn tanden te poetsen.. En ga zo maar door. Ik vergeet mezelf, oftewel: ik cijfer mezelf weg. Want ik verdien het niet. Zo zie ik dat, zo voel ik dat kan ik beter zeggen. Want als ik rationeel nadenk (en dat kan ik heel goed) dan wéét ik dat ik het waard ben, maar dat voel ik niet!

Dubbel is dat he?

De weg omhoog

Gelukkig is het niet zo dat ik er niks aan doe. Ik ben keihard aan het werk om uit de depressie te komen. Zo slik ik medicatie om mezelf wat beter te voelen en ik krijg 1x per twee weken hulp aan huis, met deze vrouw heb ik gesprekken. Daarnaast heb ik onlangs een online cursus zelfvertrouwen gewonnen dus daar ga ik mee aan de slag. Wat ik ook probeer is om één keer per week oppas te hebben voor mijn dochter zodat ik een dag voor mezelf heb. Meestal lukt dit wel en dat voelt vooraf heel naar, maar zodra het zover is toch ook wel weer heel fijn! Ik ben in ieder geval op de juiste weg omhoog!