Ervaring KID vruchtbaarheidsbehandeling van Fleur

Al als jong meisje wist ik dat ik heel graag (jong) moeder wilde worden. Maar doordat ik tijdens mijn studie een aantal jaar in het buitenland terecht kwam, schoof deze wens steeds iets verder op. “Tijd zat!”, dacht ik. Ondertussen kwam de prins op het witte paard niet voorbij maar vermaakte ik mij met verre vakanties, vrienden en een hele leuke baan. Een paar maanden voor ik 30 werd, kon ik mijn intussen lichtelijk klapperende eierstokken niet meer negeren. Op advies van vriendinnen stapte ik naar mijn huisarts.

De optie om wellicht bewust alleenstaande moeder te worden begon te leven maar ik maakte mij al jaren een beetje zorgen over mijn vruchtbaarheid.

Het kwam niet vanzelf

Op mijn 16de ben ik namelijk aan de pil gegaan om ‘mijn menstruatie op te wekken’, zoals de huisarts het noemde. 16 was toch wel wat laat om nog niet te menstrueren en ik wilde heel graag zijn zoals alle andere meisjes van mijn leeftijd. Met behulp van de pil menstrueerde ik maar of mijn lichaam het ook zonder deze hulp kon wist ik niet. Zo af en toe schoot dat in die jaren door mijn hoofd maar liet ik het weer gaan met de gedachte dat het allemaal wel los zou lopen.. Tot zo’n 15 jaar later dus. Op naar de huisarts! Gelukkig nam hij mijn zorg serieus en kreeg ik een verwijzing naar een gynaecoloog.

Kom later maar terug...?

Met gierende zenuwen ging ik naar de afspraak. Deze beste meneer vond echter dat ik wel erg jong was om te komen praten over eventuele vruchtbaarheidsonder- zoeken in combinatie met mijn idee om wellicht in mijn eentje een kindje te krijgen. Hij stuurde mij weg met de opmerking: “Kom maar terug zodra je 35 bent en ga ondertussen op zoek naar een man..”. Compleet verbouwereerd was ik en droop af.

Nu of nooit

Op eigen initiatief ben ik na die afspraak gestopt met anticonconceptie en heb een half jaar gewacht. Wat ik vermoedde, gebeurde: ik werd niet uit mezelf ongesteld. Ik heb opnieuw het ziekenhuis gebeld voor een afspraak, waarbij ik aangaf een andere gynaecoloog te willen. Deze arts bleek meteen al een stuk empatischer en wilde in ieder geval even wat onderzoekjes doen. De uitslag kwam een weekje later: de arts vermoedde dat mijn voorraad eicellen op aan het raken was en hij zei letterlijk:

Als je kinderen wil dan is het nu of nooit...

Oef! Dat was schrikken en klonk wel erg rigoureus ineens. Het was nu ook weer niet de bedoeling om letterlijk dat jaar nog actie te gaan ondernemen…

De medische molen...

Ik besloot, op advies van een tante die ook gynaecoloog is, om een second opinion aan te vragen bij een gespecialiseerd ziekenhuis. Dus daar ging ik: op naar gynaecoloog nummer drie. Deze gynaecoloog weerlegde de diagnose van gynaecoloog nr. 2 maar wilde wel zelf ook meteen onderzoeken starten. Voor ik het wist zat ik pas écht in de medische molen en heb ik in een jaar tijd tientallen onderzoeken gehad, inclusief een hersenscan! Door o.a. echo’s bleek dat er geen spontane eisprong op gang kwam en de artsen wilden weten wat daar de oorzaak van was. Er werd uiteindelijk geen oorzaak gevonden en ondertussen waren we dus al 1.5 jaar verder en bleef mijn menstruatie nog steeds uit. Diagnose: onverklaarbare verminderde vruchtbaarheid. Advies van de arts:

Als jouw kinderwens echt zo sterk is, dan willen wij jou graag proberen te helpen maar dan zou ik niet langer wachten op de prins op het witte paard.

Ik ga ervoor!

Na een week of twee goed nadenken, voor- en tegens afwegen en overleg met vrienden en familie, besloot ik ervoor te gaan. In mijn eentje mama worden!

Omdat ik een medische indicatie had hoefde ik niet op de wachtlijst voor een spermadonor en kon ik na een paar maanden (en na goedkeuring door een psycholoog van het ziekenhuis) al aan de slag met hormoonstimulatie. Heel spannend om jezelf voor de eerste keer te moeten prikken! Maar het went en het was voor een heel goed doel. Avond aan avond prikte ik hormonen en om de zoveel dagen moest ik dan naar het ziekenhuis voor een echo van mijn eierstokken. En als ik dan groen licht kreeg, werd ik 36 uur later kunstmatig geïnsemineerd met het donorzaad (KID noemen ze deze behandeling).

Ineens een jaar voorbij

Niet iedere maand ging het goed (overstimulatie, stagnatie etc.) dus voor ik het wist was er al een jaar voorbij, had ik na 6 mislukte KID pogingen een pijnlijke behandeling doorstaan om mijn eileiders door te laten spuiten en was ik 8 KI pogingen verder. Ondertussen was ik wel van de hormonen af omdat er aanleiding was om te vermoeden dat mijn lichaam het toch zelf zou kunnen! Maar daardoor werden er geen echo’s meer gemaakt en moest ik zelf thuis ovulatietesten gebruiken (oftewel: een paar dagen per maand iedere ochtend over een stokje plassen.. ;-)) om zo zelf in te kunnen schatten welke dag ik het beste geïnsemineerd kon worden. Dat voelde ineens heel ongecontroleerd, alsof ik maar wat aanmodderde..

Wat als...? 

Ik riep naar mijn omgeving dat het allemaal prima behapbaar was en dat ik hier tenslotte zelf voor gekozen had. Maar het werd mentaal toch best zwaar en ik begon soms wat wanhopig te worden. “Wat als het niet lukt? Zal ik dan nooit van mijn leven moeder worden?” Ik begon over alternatieven te lezen en mijn zus had al aangeboden dat zij eventueel wel een van haar eicellen aan mij wilde doneren..

Ik mocht van mezelf niet klagen

Dat er nog alternatieven waren, stelde mij wel gerust, maar toch wilde ik het allerliefste zélf zwanger worden. Mijn arts had nog steeds hoop dus hup! schouders eronder en het positief in blijven zien. Ik bedacht mij ook steeds dat er vrouwen zijn die veel langer bezig waren om zwanger te worden en ook veel heftigere behandelingen kregen. Ik mocht van mezelf dus eigenlijk niet klagen.. Gelukkig ben ik van nature ook vrij positief ingesteld en duurde de teleurstelling van een mislukte poging nooit langer dan een halve dag. Daarna schoot ik weer in de actie-modus om voor de volgende poging te gaan. 

Poging 9

Dus.. zo ook op naar poging 9! Helaas gingen poging 9 en poging 10 voorbij zonder succes. Ik belde met het ziekenhuis en eiste voor de volgende poging weer gewoon een echo-controle om toch zeker te weten dat mijn follikel goed zou groeien en we goed zouden timen. Daar gingen ze mee akkoord.

Met de benen in de lucht

Ondertussen zat ik al een paar weekjes lekker thuis omdat ik tussen twee banen in zat. Een periode van rust die heel goed uitkwam. Daardoor reed ik geheel zen maar wel met wat minder hoop weer naar het ziekenhuis voor poging nr. 11. Na deze poging ben ik meteen naar huis gereden, heb ik heerlijk op de bank gelegen en ook voor de zekerheid nog maar even met mijn benen in de lucht gehangen. ;-) En wat bleek 2,5 week later? ZWANGER!!!!

Ik sprong door de kamer en wist van gekkigheid niet wat ik moest doen. Het voelde zo onwerkelijk!

Bijna 20 weken

Nu ben ik bijna 20 weken zwanger en voelt het heel natuurlijk. Het kindje in mij groeit goed en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor! Ik heb onwijs veel zin in wat komen gaat en al die teleurstellingen en gevoelens van wanhoop lijken ineens zo relatief. Het is een cliché maar zo werkt het dus echt.

Trots!

Dus dames (en heren), wanneer je een droom hebt waarbij het punt op de horizon oneindig ver weg lijkt te liggen, laat je dan niet afschrikken. Het is denk ik een beetje als een hele hoge berg beklimmen. Stapje voor stapje kom je verder en soms moet je even een stukje terug om te acclimatiseren. Maar daarna neem je toch weer een flink aantal stappen en dan ineens ligt de top van de berg voor je! Dan kijk je naar beneden, naar het pad dat je bewandeld hebt en ben je beretrots op jezelf! ☺

- Fleur