De perfecte imperfectie

Ok, schatje nog even snel dit fruithapje. Hup, klaar om te gaan. Nee… bah!! Niet weer…, neee hè niet gooien. Ze zwiept haar hand langs het bakje en ik voel me net een goochelaar. Pff, net op tijd gevangen. Maar ik let even niet op en mevrouwtje heeft een stuk gepureerde banaan op haar shirt gegooid. Dat idee van ‘snel even weg gaan’ ben ik alweer vergeten. Ok, we gaan je even omkleden, kleine boef.

Shirtje nummer 2

Opnieuw een poging. NU gaan we echt. Mama heeft alles onder controle. Ohnee, wat zie ik daar opeens op de linker broekspijp… Een grote vlek melkspuugsel.YES, top-timing. Daar gaan we weer.

Broekje nummer 2

45 minuten later pak ik mijn telefoon: ‘Ik ben 30 minuten later sorry sorry sorry… het wil niet vlotten… die tijd hè… baby’s… je kent het wel… nou tot zo dus!’ zeg ik tegen mijn babyloze vriendin. Wat is dat toch, dat je je net even een beetje meer schuldig voelt bij mensen die geen baby’s hebben. Alsof je toch even extra je best moet doen om het uit te leggen. Dat je wéér te laat bent, dat je wéér geen tijd hebt, dat je wéér niet luistert naar haar verhalen omdat je kind de aandacht opeist of omdat je wéér over je eigen kind praat dat ze boe, bah of beh zei, zal ik nog even doorgaan?

Ready to go!

Ik check of alles in de luiertas zit en kijk of mijn baby in de wagen zit (niet geheel onbelangrijk). Poeh, gelukkig heb ik nu toch echt alles. Ready to go! Op de hoek van de straat kom ik erachter dat ik geen flesje water mee heb. En je weet hoe dat gaat als je onderweg bent, je weet nooit waar je belandt en baby’s bepalen nou eenmaal hun eigen ritme. Dus NU een fles betekent dan ook NU een fles, geen gemaar!

De tijd gaat te snel

Ik draai me om, ondertussen aan het appen: ‘Sorry sorry, nog wat later… flesje water vergeten...’ En besef me dat ik nu toch echt moet opschieten. ‘Ben ik nu zo traag, doe ik alles in de eerste versnelling of gaat die verdomde tijd zo snel?’ zeg ik hardop tegen mezelf. Ik geloof het laatste!

Lachende baby

Eenmaal aangekomen is mijn kleine meisje lekker in haar sas. Ze kirt en ze lacht. Een blije baby, fijn! ‘Nou doe mij dan maar een latte en een Ceaser Salad’, zeg ik tegen de serveerster. ‘Aangezien we nu wel even de tijd hebben……’ Ik lach hardop en kijk de serveerster enthousiast aan.

Heerlijke salade?

Drie kwartier later heb ik mijn vriendin bijna niet gesproken en is de salade half aangebroken. Hummeltje jankt, en hard ook. ‘Mm.. misschien is het toch tijd om te gaan, die kleine is moe,’ zeg ik wat hulpeloos. Ik weet natuurlijk dat baby’s die moe zijn vaak NIET willen slapen. Dus ik sta al paraat met de kinderwagen om kleine, korte rondjes te lopen. Maar de locatie leent zich daar niet echt voor, dus ik besluit wat anders te ondernemen.

Mama schuldgevoelens...

We lopen naar huis en nog geen 5 minuten later zie ik twee luikjes sluiten en hoor ik zelfs een klein beetje gesnurk. Ik had het kunnen weten…! Ik app mijn vriendin en verontschuldig mij. Ik maak haar een aantal beloftes voor de volgende keer en verzeker haar dat de eerstvolgende keer dat we elkaar zien ‘te laat komen’ geen issue is en dat ‘alle verhalen’ zeker gehoord worden.

Lieve mama

Ze appt terug: ‘Dat weet ik toch lieve mama van Puck… voel je niet bezwaard. We hebben weer een excuus om elkaar heel snel te zien en dan bestellen we taart ;-).

Ik voel me tevreden. De perfecte imperfectie van een leven met baby’s, ik zou niet meer zonder kunnen!