Mijn geluk als mama

Vrij snel nadat ik na mijn verlof weer aan het werk moest, kwam ik op straat te staan. Dit was natuurlijk verre van leuk! Maar het heeft ook voordelen. Ik ben namelijk zo'n lucky moeder, die haar kind 7 dagen per week ziet opgroeien. De 1e stapjes, het 1e woordje. Alle mijlpalen heb ik meegemaakt. Dat ervaar ik echt als een gelukje.

Alles in 2 dagen

Als ik de werkende moeders om me heen zie, die alles in hun 2 vrije dagen moeten proppen besef ik me maar al te goed hoe goed ik het heb. Als zzp-er kan ik mijn eigen tijden bepalen. En probeer ik zoveel mogelijk onder Mian zijn slaapjes te werken.

Observeren, kijken en verwonderen

Ik bevond mij in die luxe, om alles van zijn ontwikkeling mee te maken. Waar veel moeders het 'moeten' doen met 3 dagen werken en dan 2 dagen keihard genieten van hun kind (die weekenddagen tellen niet mee he, dan moet je delen), had ik 5 dagen waarin ik de hele dag kon observeren, kijken en verwonderen.

Oei, telefoonverslaafd?

En ergens in die 5 dagen is de achteloosheid er in geslopen. Waar voorheen mijn telefoonverslaving wel redelijk op de loer lag maar ik hem goed onder controle had, werd deze met de ontdekking van Instagram en de uitbreiding aan mogelijkheden van mijn iPhone en Whats-app flink gevoerd. Ik keek regelmatig naar mijn telefoon; wat hebben andere kinderen voor outfits aan, hoe zien de woonkamers van die gestileerde feeds er uit en waarom heb ik die ene accesoire nog niet?? En dan heb ik het nog niet over de telefoon die regelmatig voor zijn neus hing omdat ik per dag circa 15 foto's van hem maak. Ik wil nou eenmaal het liefst elk moment vast leggen.

'Hou van je'

Vanochtend zei mijn zoontje voor het eerst 'hou van je' toen zijn vader vertrok voor werk. Dat zinnetje, dat  moest er een keer van komen. Het zo’n lief klein kinderstemmetje voor het eerst horen zeggen, niet wetend wat hij er precies mee bedoeld of hoe hij zijn ouders er mee raakt. Dat was het moment dat die wijsheid van Ghandi mij ineens raakte. Het gaat er uiteindelijk niet om wat je hebt of ziet bij een ander. Maar om wat je geeft. En dan in dit geval de liefde en leuke momenten die mijn zoontje geeft en die ik niet wil missen.

De paardenbloem die hij uiteen blaast als hij kan, elke plas waar hij in moet springen en elk schaap wat kan rekenen op een enthousiast gedag en vaarwel. En so on and on...

Instagram vaarwel?

Instagram vaarwel zeggen zal ik niet doen. Ik vind foto`s delen en daarvan weer ideeën opdoen heerlijk en ontspannend. Maar soms... is het wel goed om weer even stil te staan. Het tempo van je dreumes over te nemen en de wereld te bekijken zoals hij of zij doet. Stil staan bij elk miertje en te bedenken wat belangrijk is en om mijzelf af te vragen of die telefoon niet even een uurtje kan wachten.

Happiness is...

Want uiteindelijk.. had Ghandi geen Instagram of Whats-app, maar snapte hij ook dondersgoed dat een virtuele like van iemand die je niet kent, echt niet op gaat tegen het vast klemmende knuistje van je kind.