Undercover Japanner...

Wanneer je me zo ziet – zo op het eerste gezicht… je ziet het niet…. En toch…. Ik ben een Japanner.. Ik klik… en vaak ook… Zo vaak – dat mijn telefoon is gecrashed… Ik had geen ruimte meer over… Propbomvol met foto’s… U snapt… ik ben een Japanner… (*zie onderaan)

Klein beetje verslaafd aan momenten vastleggen

Eigenlijk te erg toch dat ik apps van mijn telefoon af gooi om ruimte te maken voor meer foto’s! En dat ik nu dus een telefoon heb gekocht met meer geheugen zodat ik meer foto’s op kan slaan… Puur om mijn eigen geheugen een handje te helpen. Om alles vast te leggen wat er gebeurt. Voor later – voor nu – voor anderen – om te delen en te herkennen.. Omdat ik... een klein beetje/boel verslaafd ben aan momenten vastleggen.

Die gewone dingen

Maar serieus – er gebeurt ook zo veel en zo snel achter elkaar met twee kids. En sommige momenten zijn zo mooi dat het zonde is als je ze zou vergeten. Want herinneringen blijven maar juist die kleine dingen – die gewone dingen die vergeet je.. Of je vergeet de blikken die erbij hoorden – de geluiden – het gevoel. En als je dan een foto ziet dan komt alles weer boven.

(heb ik zo mijn verslaving een beetje recht gepraat ?! Eigenlijk doe ik dus iets heeeeeel goeds voor het hele gezin! En nee – ik styleer niet alles – het is zoals het is. Met troep en kinderen in badjes in de wasbak van het aanrecht en monden vol met chocola – maar een filtertje hier en daar… I admit… ik ben verslaafd)

Eerste keer kruipen, Jaaah!

Maar hoe snel vergeet je wel niet die allereerste keer dat je kind gaat ‘kruipen’?! Gebeurde hier dus van de week. Opeens! In plaats van de versnelling achteruit – had ze de versnelling vooruit gevonden! Jaaaaa! Go Go Go Teddy!! Alleen het kwam dus wel omdat ik de camera op haar gericht had en ze naar zichzelf toe ging kruipen… Uhhhh… kind van d’r moeder… drukte nog op het knopje ook! Klik! Serieus handig dus om die camera paraat te hebben want kindlief leert zo dus lekker rap kruipen.

 

Niks is meer veilig!

Ondertussen is niks meer veilig en worden de rollen langzaamaan omgedraaid. Waar Sammie eerst de boel regeerde en het speelgoed van Teddy afpakte gaat Teddy nu als een dolle dwaze dagen vrouw op Sammie af om haar speldje uit haar haar te rukken of haar speelgoed weg te graaien en daar Sammie dan mee op haar hoofd te slaan. (en waaaag het niet om het af te pakken – mevrouw heeft ook de harde hoge gil ontdekt …

Ik hou mijn hart vast… Bitchfightes are gonna come…)

 

GILLEN VAN DE LOL

Of  dat moment dat je met zijn allen op vakantie bent en je de kamer binnen loopt waar opa en oma slapen en dit aan treft… Serieus – met zijn allen in bed en gillen van de lol. Onbetaalbaar en te mooi om te vergeten.. Slik en….klik!

En voor je het weet... klik!

En dat Sammie dan twee en een half jaar wordt – en wij gewoonweg alles vieren wat er te vieren valt – want zoals Sammie zegt;

 

‘Maar een cadeautje kan toch wel mama – ik ben toch bijna nog een beetje jarig en dan is het toch nu ook een beetje feest?'

Geen speld tussen te krijgen. Slim kind is het toch – heeft ze dan weer niet van haar moeder. En zo vieren wij elke hoogtijdag met taart en kaarsjes en alle knuffelvrienden die daar bij horen. En voor je het weet…klik!

Klamme handen - hartkloppingen als mijn telefoon het begaf

Ondertussen zijn we ook maar begonnen met het afdrukken van al dat klik-gebeuren omdat ik al en paar keer een paniekaanval heb gehad omdat mijn telefoon het echt begaf en ik dacht dat alles kwijt was. Serieus – klamme handen – hartkloppingen – en Antal snerend vragend hoe en wat ik nu moet doen en of hij dat dan niet even kan doen want ik kan toch echt mijn foto’s niet kwijt zijn! Haloohooo we hebben het hier wel over mijn FOTO’S !! En dat die arme jongen dan zijn best doet om alles er nog af te halen en ik hijgend in zijn nek mee sta te kijken omdat de kans bestaat dat we alles kwijt raken! Bel de intensive care – zet alle hulpmiddelen paraat… We’re losing it….. Crashcar – reanimatieteam and…. We’ve got a pulse!!

 

 

We loooove memories!

Afdrukken dus! Muur is volgeplakt met polaroids en schilderijen staan her en der in huis. We looove memories! En het mooie is dat Sammie er hele verhalen tegen houdt alsof iedereen gewoon in de kamer is. Die verslaving van mij is zo gek nog niet.

 

 

Oké het brengt soms wat stress met zich mee maar als ik dan even a la de Japanner een zen momentje pak komt alles goed (en een man heb die telefoons kan fixen en op tijd een nieuwe bestelt).

 

* Het Japanner gebeuren

*even ter verklaring van het Japanner gebeuren… Cliché’s he – zijn niet per definitie waar – maar zo begrijpt iedereen wat je bedoelt… Beeld is duidelijk en behoeft geen uitleg. Maar met een knipoog. Nu alvast excuses als iemand zich beledigd voelt… Sorry…

O ennuh – omdat het opvalt dat ik een klein beetje verslaafd ben heb ik bij Webprint een echt Insta-schilderij laten maken, hoe cool is dat? (zie op de foto waar Sammie op staat) Kan je gewoon je instagram foto’s zo af laten drukken (en andere natuurlijk ook – maar hé – instagram is my middle name).