Moedergevoel

Na 5 dagen ziekenhuis moest ik toch echt naar huis. In de auto huilde ik tranen met tuiten. Onze meisjes waren op dat moment 5 dagen oud. Het gevoel hen in de steek te laten maakte mij een grote huilebalk. Van een vrij nuchter type was ik in één keer veranderd in een vat vol emoties, waarvan ik niet wist dat ik ze had.

Huilen om alles

Kraamtranen, een raar verschijnsel. Maar ook mij sloegen ze niet over. Ik huilde bij ieder bezoek, ik huilde omdat ik dankbaar was, omdat ik blij was, omdat ik bang was, omdat ik pijn had, omdat ik moe was, maar bovenal omdat ik gewoon ontzettend gelukkig was.

Ontzwangeren

Inmiddels ben ik alweer aardig ontzwangerd. Op de hormonen kan ik het dus niet meer gooien. Feit blijft dat het moederschap me heeft veranderd. Het brengt me zoveel moois, maar het heeft me ook onzeker gemaakt en het gevoel gegeven dat ik de controle wat ben kwijtgeraakt. En ja, daar horen dus ook af en toe nog tranen bij. En oh, wat vind ik dat soms toch verdomde lastig. Herkenbaar?

• 
• 

Liefdevol

Ik wil het zo graag goed doen. Mijn meisjes beschermen, maar ze ook los kunnen laten als dat moet. Ik wil ze alles geven, maar ook grenzen stellen. Met kusjes wil ik alle verdriet wegtoveren, met samen dansen wil ik de nare dingen doen vergeten. Ik wil al mijn aandacht goed verdelen en met lekker kroelen wil ik al mijn liefde geven. Allemaal zoals een liefdevolle moeder in mijn ogen doet.

De werkelijkheid

Maar ja, in werkelijkheid loopt het soms dus toch even anders. Dan heb ik niet alles in de hand en zijn sommige dingen ineens gebeurd. Dan is er verdriet en pijn en lukt het me niet eens om dat weg te nemen. En wat voel ik die onzekerheid en machteloosheid dan ineens weer goed.

Paniek

Als dochterlief me huilend en met grote ogen aankijkt heb ik niet direct in de gaten wat er aan de hand is. Onder mijn neus verbrandt ze haar beide handjes aan de verwarming. Ik schrik, paniek. Koelen onder de kraan, bellen naar de huisarts en uiteindelijk richting het ziekenhuis. ’s Avonds op de bank komen alle emoties eruit. Waar was ik met mijn gedachten? Hoe kon dit gebeuren? Waarom had ik haar niet beter beschermd? Het voelt als mijn schuld dat dit kleine meisje nu met twee ingepakte handjes en pijn in haar bedje ligt.

• 
• 

Moederhart

Tijdelijk kan ze niet meer doen wat ze graag doet. Klimmen, kruipen en zelf haar fles vasthouden. Het gaat allemaal moeilijk door al het verband. Het lijkt wel alsof ze het zelf ook beseft als ze de eerste dagen steeds verdrietig haar hoofd op de vloer neerlegt. Mijn moederhart breekt op zo’n moment. Wat zou ik graag willen dat ik alles kon voorkomen. Maar ik besef ook dat ongelukjes in kleine hoekjes zitten en er in de toekomst vast nog wel vaker eens iets gebeuren kan. Tja, verstand en gevoel dus.. Slik.

Kleine bikkel

Een paar dagen later zit ik samen met dochterlief in de auto. We zijn op controle geweest in het ziekenhuis en ze heeft nieuw verband gekregen. Deze keer rijd ik zonder tranen vanuit het ziekenhuis naar huis. Tijdens de rit denk ik met een glimlach terug aan zonet. Want wat is het een bikkel, die dochter van mij. Geen traan gelaten. En nu ook weer vrolijk met mama onderweg. Zo kan het dus ook.

En ik? Ik ben alleen maar apetrots. Want dat is ook wat het moederschap met me doet!

Ruth