It’s been awhile

Dat dus… T’ is al even geleden mijn laatste blog… Ik wist gewoon even niet wat ik moet schrijven… Want om nou weer aan te komen met dat Teddy ziek is en dat het zwaar is en wat Sammie had uitgevreten… Ik was het gewoon even zat om het daar weer over te hebben. En toch – het was wel de realiteit. Maar de realiteit opschrijven en het zwart op wit zien en het dan ook nog met anderen delen… dat maakt het echter…en zwaarder en… je krijgt reacties.

Ze heeft vast honger - Je moet haar ook niet zo warm aankleden - Gewoon laten huilen worden ze groot van - Ach joh, iedere baby huilt - O die van mij slaapt ook nog niet door - Ah joh, zo erg is het toch niet?

Dat dus …

Iedere baby huilt maar...

Maar Teddy had geen honger. En ze had het ook niet te warm. En als ik haar liet huilen stikte ze bijna en duurde het daarna drie uur voordat ik een kind had wat weer enigszins normaal adem haalde. En ja – iedere baby huilt… maar niet zo veel en niet zo lang en niet op deze manier. En nee – doorslapen hoeft ook niet – maar op drie uur slaap per nacht (en dan was het een goede nacht) functioneer je niet zo lekker. En nee zo erg is het ook niet – maar het is ook niet echt leuk te noemen.

Dat dus...

We willen van alles

En ondertussen draait het leven door en willen we van alles. En ja – ik zeg ‘we’ en nee – ik ben niet opeens de koningin geworden die in meervoud mag praten – en ik ben ook niet door alles schizofreen geworden – maar ik heb wel gemerkt dat ik niet de enige ben in deze situatie. Er zijn meer ModeaaanmodderMoekes (zo hebben we ons maar even genoemd. Maar hé – ook als je totaal niet van de mode bent – schuif aan – verenigt u)!

'Gewoon'

We willen ‘gewoon’ door blijven werken – want hé – dat doet toch iedereen?! We willen ‘gewoon’ nog met vriendinnen af kunnen spreken - want hé – dat doet toch iedereen?! We willen ‘gewoon’ er nog goed uit blijven zien – want hé – dat is toch wel wat er van ons verwacht wordt?! En we willen vooral 'gewoon' gewoon blijven doen.

• 
• 

Wat ik nu eigenlijk wil

En dan win je opeens een gesprek met Coach for Flow. En dan zit je op een zondagochtend op 1 februari met een kop koffie een diepgaand gesprek te hebben via Skype. En dat na twee uur slaap… En dan wordt er gevraagd wat ik nu eigenlijk wil… Wat er voor mij belangrijk is…

Nou uhhh…werk! Natuurlijk mijn werk. Want we gaan morgen naar Playtime in Parijs en mijn doel is toch wel om daar volgend jaar ook te staan. Uhhhh…. Ja… het is hier best druk en aangezien ik zelf chronisch ziek ben en het met de kinderen niet al te lekker gaat op gezondheidsgebied is het soms best aanpoten… Tijd voor mezelf… Uhhhh…ja – in mijn werk want dat moet.. uhhh… wil ik natuurlijk ook.

En dan vraagt ze me om een beeld op een punt op de muur te projecteren waar ik mezelf zie op 1 februari 2016…

Nou – ik zie mezelf op Playtime en natuurlijk zijn Antal en de kinderen daar ook bij – maar het gaat dus wel echt goed dan met de nieuwe collecties enzo en…

Ze vraagt me om nog beter te kijken en te luisteren of ik ook nog dingen hoor …

In alle rust

En in één klap sta ik daar.. in alle rust… met Teddy op mijn heup… Sammie aan mijn hand… In een tuin …voor een huis… buiten (want ja – we zijn opeens verhuisd en dan kan het ook opeens op 1 feb zulk lekker weer zijn dat we in de tuin kunnen staan. He – als ik dan toch mijn ideaalplaatje mag scheppen ) en Antal is binnen aan het werk… We zijn samen en er is …rust… Het gaat goed met de kinderen… ik ben ontspannen en alles is goed. Gewoon - goed ….

Er gewoon te zijn

En ja – ik werk nog steeds – maar dat is niet het allerbelangrijkste. Het allerbelangrijkste is dat plaatje. En dus… doe ik een stapje terug. Want de rust begint ook voor een deel bij mij. Door minder te willen – minder gewoon te vinden - dat het zo zou moeten gaan. Door te gaan zoals het gaat en dat te accepteren. Door er –gewoon- te zijn.

Dat dus…..