Schaamteloos

Het is 16.00u. Schone luier, winterpak aan, in de kinderwagen, mutsen op en gaan! Ons dagelijkse tafereel rond deze tijd. Nou ja, behalve als het regent of sneeuwt natuurlijk.

Naar buiten

Ik vind het heerlijk, even naar buiten gaan. Voor je het weet is de dag weer voorbij. Als ik niet bewust naar buiten ga dan daalt m’n energielevel binnen no-time onder nul. Gelukkig heb ik altijd drie meisjes bij me die graag mee gaan. Lekker kijken naar alles dat langs komt, de bomen boven hun hoofd en de wolken die voorbij drijven hoog in de lucht. Ik zie ze genieten en op het laatst vallen ze vaak nog even in slaap. Ook mooi want dat slaapje is nog hoognodig voor hun humeur.

Attractie

Onze rondjes wissel ik af, de ene keer buitenom, de andere keer even door het winkelcentrum of boodschappen doen. Maar waar we ook komen, we zijn en blijven een bezienswaardigheid, of beter gezegd, een attractie.

Hé, kijk daar

Onderweg hoor ik mensen iets tegen elkaar zeggen, zie ik hoofden omdraaien en wijzen. Mensen, ik heb het allemaal door hoor, ik ben niet gek en ook zeker niet doof! Ik blijf me verbazen over de reacties onderweg. De ene keer is het meer dan de andere keer. Maar het feit blijft dat ik nog nooit ben thuisgekomen zonder een opmerking gehoord te hebben.

Toevallig

Het is hartstikke leuk hoor, al die geïnteresseerde mensen. Over het algemeen bedoelen ze het goed. Zo ontmoette ik laatst een vrouw van 63, één van een drie-eiige meisjes drieling, ook allemaal totaal verschillend en geboren in hetzelfde ziekenhuis als ons kleine drietal. Da’s toch leuk! Zo blijkt de verkoopster hier in een kledingwinkel er ook één van een drieling te zijn en ben ik er achter dat er hier aardig wat andere drielingen rond lopen of hebben gewoond. Maar soms dan verbaas ik me weer.

“Is dat een drieling? Jeetje, jij zal het wel druk hebben.” Ik: Zeker, maar het is vooral heel gezellig hoor. “Dan ben je wel gelijk in één keer klaar!” Ik: Nou, het bevalt me wel, doe ons er nog maar drie bij. “Zijn ze spontaan?” Ik: Ja hoor mevrouw, ze lachen naar iedereen. “Nee, dat bedoel ik niet. Zijn ze natuurlijk?” Ik: Mevrouw, ze zijn echt van vlees en bloed. “Nee, ik bedoel of ze met IVF zijn ontstaan.”

(Jammer genoeg sta ik meestal met een mond vol tanden. Reacties als deze bedenk ik altijd achteraf.)

Helaas

Dit gebeurt me bij de kassa van de supermarkt, op straat en ga zo maar door. Waarom, vraag ik me steeds weer af. Vanwaar de noodzaak om graag (en vaak schaamteloos) te willen weten hoe mijn kinderen ontstaan zijn en direct conclusies te trekken over mijn situatie? Ik vraag toch ook niet zomaar hoeveel en welke hulp je bij het krijgen van je kleine hebt gehad? Wat maakt het uit? En compleet of niet, dat bepalen wij nog altijd zelf. Toch?

Yes, zwanger!

De slagingskans om zwanger te worden was klein maar wel aanwezig. De kans op een drieling, tja.. die was bijna uitgesloten. Toch hadden wij het geluk om zwanger te worden en dat deze zwangerschap mocht uitmonden in 3 gezonde dochters! Om me heen zie en hoor ik dat het ook anders kan. Een moeizame en lange uitputtingsslag om die meest bijzondere wens in vervulling te laten gaan. Een kindje. Hoe bijzonder is het dan dat iemand die hier al zo lang naar uitkijkt in één keer 2 of 3 (en soms zelfs 4) kindjes tegelijk mag krijgen, net als wij. De kans daarop is immers altijd klein. En de weg daar naar toe vaak lang, met een hoop hobbels. Zo’n simpele opmerking raakt dan makkelijk een gevoelige snaar. En af en toe heb ik daar best last van.

Lef

Ik hoop daarom dat ik de volgende keer het lef heb om wel te antwoorden wat ik eigenlijk altijd alleen maar in mijn hoofd bedenk. Want drieling of niet en hoe dan ook ontstaan, ik ben een trotse moeder, net zoals de meesten. Maar ook eentje met gevoel dus. En beste mevrouw van laatst, het lijkt me verstandig dat u een volgende keer eerst even nadenkt voordat u wat zegt. Niet alleen bij mij maar ook bij al die anderen.

Onderweg stap ik nog even flink door. Dat heb ik nodig. Even alles van me af laten glijden om met een frisse neus en leeg hoofd weer thuis te kunnen komen..

Ruth