Behang en een potje lijm graag….

Whahahaha – gelukkig heb ik de vorige keer een verhaal geschreven over hoe moeilijk ik het vind om mijn kinderen los te laten want anders… 

Herkenning

Het mooie is dat ik pas besloot om het echt open en eerlijk op te schrijven na de reacties die ik gister kreeg op de foto’s die ik op Instagram had geplaatst… Er was zoooo veel herkenning en niet alleen ik vond dat fijn maar ook degenen die reageerden vonden het fijn. Een heeele hoop fijnigheid op iets dat niet zo fijn is...

The Terrible Two's

The Terrible Two’s – oftewel – de peuterpuberteit…. Hallo daar!

Op dit moment ben ik dus nog full-time moeder. Geen oppas – behalve op woensdag – dan gaat Sammie naar mijn schoonouders. Verder zijn ze dus gewoon bij mij (ons) thuis. En ons huis is… uhhh… klein… Een appartementje dat volgepropt staat met speelgoed en huisraad dat gewoon nodig of gezellig is (en een hele hoop schoenen en kleren – I admit). Je begrijpt… de muren zijn soms erg aanwezig... mogen best een nieuw behangetje hebben – met soms een luikje dat even open kan waar ik dan Vrouwtje Sammie achter kan plakken.

Monsters

Want hoewel ze op dit moment heel bang is voor monsters ('Maar die bestaan niet hè mama…' – om 5 seconden daarna huilend naar me toe te rennen 'Wat is dat nou voor een gek geluid mama? Ik schrik dr van') is ze toch soms echt zelf het grootste monster in huis.

De nee-fase

We zitten in de fase ‘NEE’!! Die was al een beetje aanwezig – maar nu dringt zo nu en dan echt niks tot haar door. En ik begin moe te raken… Keizersnee – geen echte rust daarna – geen opvang voor de kinderen – werk dat toch door gaat – en dat moet dan tussendoor of in de avonduren – nachten die steeds onrustiger worden op de een of andere manier (sprongetjes – I know – maar soms lijkt het meer alsof ze aan het skydiven zijn zo gillen ze) – en een kind dus dat haar mini-kontje tegen de krib in gooit. En die moeheid in combi met een zeeeer tegendraads kind ….Nie echt een goeie…

Ik wil ook niks!

En zo komt het dus ook dat ik mezelf gister opeens van een afstandje zie staan… Trillend van ‘woede’ of eerder onmacht… Geen idéé hoe ik tot Sammie door kan dringen na een ochtend waarop ik twee boterhammen heb weggegooid: 'Nee mama – vinnik nie lekker – mag ik een koek (rijstwafel) met worst?' (hoor je het engelenstemmetje?) – en dus ook een rijstwafel – (en ik hoor mezelf zeggen – klinkend als mijn moeder: 'Weet je hoe veel kinderen er blij zouden zijn met zo’n boterham?!! Die hebben helemaal niks te eten...' Waarop Sammie zegt: ‘Ik wil ook niks!' Tja…) – het huis ontploft lijkt en mevrouw weigert om iets op te ruimen.

Opruimspelletjes

Waarop ik dreig om de Peppa Pig kleurplaten weg te gooien als ze die nu niet opruimt (en ja – hier gaat een periode van prijzen aan vooraf ‘Wat kan jij mama toch altijd goed helpen’ ‘Laat eens zien hoe goed jij dat kan‘ en de dringende vraag methode: ‘Ik tel tot drie en dan heb jij het opgeruimd‘ en elk ander ‘spelletje’ wat ik kan bedenken – maar op een gegeven moment moet ze gewoon luisteren) Doet dr niks he… Terwijl Peppa heilig is... Ze blikt of bloost niet als ik ze in de prullenbak mik… En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Mama kan ook verdrietig zijn

En dan opeens wordt het me echt teveel… Ik tril van binnen. Elke vezel staat op scherp en leid zijn eigen leven lijkt het wel. De tranen lopen over mijn wangen en ik besluit dat Sammie ook mag zien dat mama soms verdrietig is. En dus neem ik haar bij me op schoot en vraag of ze nu echt even naar me wil luisteren omdat mama moe is en hier verdrietig door wordt… Waarop ze me lachend aankijkt en zegt: 'Nee'….

Achter het behang

En toen wist ik het niet meer… De muren kwamen nu wel erg dichtbij – elk spelletje om het leuk en gezellig te maken had ik wel gespeeld en ik denk dat ik echt de kinderbescherming op m'n dak had gekregen als ik het behang had losgepeuterd en haar daarachter had geplakt voor een uurtje… of twee….

Lucht

Enige dat ik kon verzinnen was – naar buiten! Lucht! Want ondertussen is er ook nog een 4 maanden oud mini-mensje dat huppelend van de sprongetjes door het leven gaat en daardoor ook niet altijd even goed slaapt – behalve bij mama op de arm… Kind in de wandelwagen (omgekocht met dat we konijnen gaan zoeken en die bang worden als je op ze af loopt – zo kunnen we ze beter zien. No way dat ze anders zonder morren was gaan zitten. Sammie kan namelijk ZELLUF lopen) en ander kind in de draagzak. Adem! Lucht! Ik heb lucht nodig! Pfff….

Topkind heb ik toch

En dan lopen we buiten… zit Sammie zingend in de wagen… zie ik Teddy met grote ogen de wereld in kijken en dan…. Is het gevoel nog niet weg – believe me – zo snel gaat dat niet – ik tril nog steeds en weet nog steeds niet hoe ik het allemaal moet doen maar….. het behang en plaksel mag weer even de kast in. Plakt toch niet tegen een boom aan. En eigenlijk zijn ze best lief….Heb ik best leuke kinders… Helemaal als je bedenkt dat ze vanavond slapen…en ik in bad mag…met een glas bubbles… Dan zeg ik even Nee – tegen huishouden – werk – of whatever er nog gebeuren moet. Geleerd van mijn kind…. Topkind heb ik toch.