Mama’s zijn nooit ziek

Mama's zijn nooit ziek toch…?

Geen tijd om ziek te zijn

Als nieuwe mama kom je er al snel achter dat er geen tijd is om ziek te zijn en ook al heb je verhoging en een snotneus die niet te stoppen is, alles gaat gewoon door. De wasjes liggen alweer op je te wachten of de kids willen nu echt heel graag even met mama knuffelen. Je stopt er een nieuw batterijtje in en berust in het feit dat je vanavond om 20.00 heerlijk een warm bad neemt en dan lekker vroeg onder de wol kan kruipen….

Maar wat doe je als na verschillende onderzoeken blijkt dat je echt ziek bent en dus ook voorlopig niet de 100% mama kan zijn die je altijd bent geweest? Dit overkwam mij begin dit jaar toen bleek dat ik de ziekte van Hodgkin heb in stadium 2.

Het wordt anders

Uiteraard staat eerst de wereld op zijn kop en vraag je je steeds af hoe mij dit in hemelsnaam kan overkomen, maar langzaam dringt het tot je door en dringt het ook tot je door wat dit voor je gezin zal betekenen. Mama zal het komende half jaar niet in staat zijn om het gezin draaiende te houden, uiteraard heb je een lieve man die ook heel wat kan en ook doet, maar het wordt toch anders.  Zullen de kinderen er veel van merken?  Zal hun gedrag veranderen? Zullen ze boos worden op mama omdat ze minder tijd aan hen besteed? Het gaat allemaal door mijn hoofd en het stomme is dat ik helemaal niet bezig ben met wat dit voor mij betekent, maar veel meer wat dit voor mijn gezin betekent.

Moederinstinct

Mijn dochters zijn 3 jaar en 7 maanden. De jongste zal er gelukkig niet direct iets van meekrijgen, maar zal wel merken dat mama minder voor haar kan zorgen. Bij mijn oudste dochter rijst de vraag hoe we dit precies aan haar moeten vertellen. Van het ziekenhuis krijgen we een speciaal kinderboekje; Chemo Cas. Het ziet er leuk uit, maar wanneer ik het lees zie ik dat het voor een 3 jarige te hoog gegrepen is. Al snel merk ik dat ik weer terug moet vallen op het moederinstinct en dus zelf moet bepalen wat ik denk dat het beste is.

Eenvoud van een kind

Mijn eigen moeder grijpt ook terug naar haar moederinstinct en stelt voor dat wij de week na de chemokuren als gezin bij mijn ouders komen wonen, zodat zij voor mij kan zorgen en ook kan bijspringen met de kinderen. We vinden dit met elkaar een goed idee en besluiten het op die manier te doen. De avond voor de eerste kuur brengen we de meiden bij mijn ouders; ik vertel mijn oudste dochter dat mama morgen naar het ziekenhuis moet en dat de dokters haar gaan onderzoeken. Mama zal dan een beetje ziek zijn en daarom blijven we bij opa en oma slapen. Ze kijkt me aan en zegt dan: ok! Mag ik met opa doktertje spelen? Opa ga jij op de bank liggen?  De tranen springen in onze ogen… heerlijk die eenvoud van een kind.

Alles draait gewoon door

De week na de kuur verloopt prima en de meiden begrijpen dat mama een beetje ziek is en dat we daarom bij opa & oma zijn. De meiden zijn net zo vrolijk als altijd en alles draait gewoon door. Ik ben ontzettend opgelucht. Waar ik eerst ontzettend tegenop zag blijkt door kinderen zonder problemen te worden opgepakt. Het blijkt dat ze veel meer aan kunnen dan je denkt en het ook veel minder ingewikkeld maken dan jij vooraf had bedacht. Dit maakt me sterk en ik weet dan ook 100% zeker dat we hier als gezin sterker uit komen en dat ik dan weer 100% mama zal zijn !!