Heeft niet elke moeder dit? Momenten dat je het even niet meer weet...

Extra hands please! Iemand nog wat handen over die ik mag lenen? Nou ja, liever eigenlijk hebben als het niet te veel gevraagd is. Ik weet namelijk niet wanneer en of ik ze eigenlijk ooit terug kan geven. Ik kom ze namelijk chronisch te kort. Dat dus. Hahahahahaha! Herkenbaar moeders?

Antal is weer fulltime aan het werk en mijn moeder is niet meer fulltime bij mij in huis aanwezig om te helpen en dus, kom ik handen te kort! Een tijdje geleden (toen mijn buik nog bol, hard en rond was in plaats van flubberig en leeg zoals nu) zat ik met een vriendin (moeder van twee) te lunchen. Zij is ervaringsdeskundige want ze heeft al wat oudere kids. Ze vertelde mij dat het hebben van twee kinderen hetzelfde is als het hebben van een eigen bedrijf.

Het hebben van twee kinderen is hetzelfde als het hebben van een eigen bedrijf.

Druk – nooit tijd genoeg en altijd wat te doen. Niet te vergeten dat er een overload aan stress bij komt kijken, deadlines (want we moeten op tijd op het consultatiebureau zijn, maar er moet nog een luier verschoond worden bij Sammie (wat een poepbroek blijkt te zijn die lekker naar boven is gekropen waardoor de romper ook vies is) en alles uit moet. Sammie wil geen luier want Sammie is bijna twee en zegt nee. En dus kom ik handen te kort, paai en aai en graai een luier die om moet. Als een soort Cirque du Soleil krijg ik het voor elkaar om haar weer in de kleren te krijgen, maar natuurlijk ook heel veel voldoening en gevoel van stoerheid.

Iemand nog een paar over dus?!!

And she was right! Neem zo maar een ochtend... Ik kom handen te kort omdat beide dochters (yep, nu klink ik echt als moeder van een gezin en eigenlijk vooral als mijn moeder) bij me in bed liggen. Allebei met een flesje en eigenlijk, eigenlijk wil ik ze gewoon allebei heeeel stevig vasthouden en tegen me aan drukken. Maar he, ik heb maar twee handen en dus krijgen ze allebei een arm om zich heen en een kus op hun hoofd. Ook goed.

Maar dan... wat als allebei de kinders het op een brullen zetten, er puzzelstukjes door de kamer vliegen, Teddy alle melk eruit gooit en Sammie ook aandacht wil hebben en de puzzelstukjes zo neergooit dat mevrouw er over uitglijdt? Brullen en krijsen in canon en ik... kom handen te kort... Iemand nog een paar over dus?!!

Rust is wedergekeerd!

Jahaaaaaaa daar zijn de extra handen!! Mijn moeder komt binnen en neemt Teddy even van me over. Ik trek Sammie op de bank en de rust is wedergekeerd. Even later zit ik op de bank – leeg, op en moe... De nacht was zwaar, de ochtend nog meer en ik weet even niet meer hoe ik het moet doen. ‘Je bent op he’ zegt mijn moeder... ‘Je ziet er niet uit als een blije moeder de laatste paar dagen...’

Heeft niet elke moeder dit?

Is dit een verwijt of is dit realiteit? Heeft niet elke moeder dit? Momenten dat je het even niet meer weet... Dat je even niet blij bent... Dat je er gewoon doorheen zit. Door slaaptekort, hormonen, pijn aan je lijf en leden en een totaal nieuwe situatie waar je aan moet wennen.

Ik besluit een foto op Instagram te plaatsen waar ik huilend met Teddy in mijn armen op de bank zit. De tekst daarbij is; ‘Is Instagram only for happy pictures? Or also for real life... Cause this is also reality when you just had a baby..‘ De reacties zijn overweldigend... Zo lief...zo veel herkenning... zo veelbemoedigende woorden... Voelen als duizend extra handen... Thanx allemaal!