Column Kirsty: Traan kleef aan

Het lijkt alsof de ene de ander uitlokt en als de sluis dan open staat dat elke traan dan heel sociaal denkt ‘ joh – ik doe lekker ook mee!’

Tranen van geluk en ontroering

De eerste drie weken van het twee-monsterig moederschap hebben we nu gehad en ik denk dat de storm die die tranen uitlokt wel een beetje is gaan liggen. Want zo rustig als het in het ziekenhuis was in onze halve kraambalzaal, zo los ging het toen we thuis kwamen. Los van liefde – want echt hoor – hoe mooi is het om ‘s ochtends met twee dochters en de liefde van je leven in bed te liggen? Om te zien dat Sammie het liefst heel de dag boven op haar zusje zou willen liggen om te ‘kjoelen’ ( lees – kroelen) – de kusjesoverload gigantisch is en dat elk cadeautje voor Teddy uitgebreid aan haar wordt geshowd en chipjes en appels eigenlijk ook gedeeld moeten worden met susssjeeeeeeee….

Yep – tranen van geluk en ontroering dus… Daar zijn ze weer!!!!

Tranen van onmacht en verdriet

Want hoe leuk Sammie haar nieuwe zusje ook vindt – zo moeilijk vindt ze het soms ook. Haar eigen plekje – bestaande uit enorm veel aandacht en vooral steeds iedereen voor zichzelf hebbend is weg. Dus waar hoort zij nou, en hoe zorg je ervoor dat je toch aandacht krijgt? Heel simpel – door gewoon te krijsen, jezelf op de grond te gooien, met je hoofd tegen de muur te bonken, op deuren te kleuren, appelsap over de bank te gooien en het woord ‘NEE’ als nieuwe favoriet te hebben…

Maar ook zeer zeker – en waarom wordt hier bijna niet over gepraat ?!!! tranen uit onmacht en verdriet…

De onmacht bij ons was groot..  Zo hadden we het ons niet voorgesteld (jaja – ik weet het – je mag je geen voorstelling maken en hier hadden we rekening mee moeten houden. Maar ik had gewoon een ‘ ik heb Sammie goed voorbereid en alles komt goed’ waanideaal ofzo in mijn hoofd ) En dus werden we boos en dan weer poeslief, probeerden we te paaien en af te leiden en was ik blij dat ik geen last van hormonaal haaruitval had waardoor ik tenminste fijn met mijn handen in mijn haar kon zitten…

Yep – tranen van onmacht dus…..

En dan wordt de onmacht meer een gevoel van verdriet…omdat je ziet dat Sammie eigenlijk ook niet zo wil doen…maar dat ze gewoon een beetje de weg kwijt is…

Yep – tranen van verdriet dus…

Tranen van opluchting

Gelukkig staat er voldoende informatie op internet en hadden we snel een site gevonden met nuttige tips. Veel je kind bij alles betrekken – uitermate vaak en veel prijzen – vertellen hoe groot ze al is en hoe blij we met haar zijn. En dus lopen we vanaf dat moment met een soort EO-glimlach op ons gezicht blij en opgewekt te doen met duidelijke regels en structuur. (die op gezette tijden in de war wordt gebracht om fijn op het strand te gaan eten waardoor slaaptijden ietwat ruim genomen worden… ;P) Maar…het werkt!!!

Yep - tranen van opluchting dus….

 

Laat maar komen die tranen

En dan zit je voor de tv… en ben je stil… Zie je kisten uit de vliegtuigen komen. Sammie zegt – ‘Kijk – vliegtuig!!!” en dan “Wat is dat mama?”…. Ja wat is dat? Mama weet het zelf niet eens goed. Dit is verdriet… en onmacht om wat er is gebeurd. En ook blijdschap en opluchting om wat wij hebben…om dat te koesteren… om tranen voor te laten… Van verdriet, van onmacht, van blijdschap en van opluchting… Omdat we leven en voortleven… Laat maar komen die tranen…