Column Kirsty: Ik ben bevallen! Een roze wolk van roze pillen

Oke, I admit, natuurlijk wist ik bij mijn vorige blog eigenlijk wel dat de beeb er toen nog niet zou zijn... De datum stond namelijk al lang vast. Sorry! Maar een beetje mysterie rondom een bevalling hoort hoor. Niemand wist dan ook wanneer we naar het ziekenhuis zouden gaan behalve wederzijdse ouders en broers/zussen. 

En ja, het had natuurlijk ook gekund dat mevrouwtje eerder zou besluiten om te komen. Maar nee, t’is nu al een kindje van afspraak is afspraak. Keurig opgevoed, nu al in de baarmoeder. Sjongejonge, wat een topkind zeg!

Nog één keertje colalightprikbubbels

Maar goed, op woensdag 2 juli brachten we Sammie naar mijn ouders. Natuurlijk met een tas vol kleertjes, knuffels, Peppa Pigs, voorleesboeken van ‘Mama heeft een baby in haar buik ‘ en een dubbel gevoel bij mij. Nog één nachtje konden Antal en ik goed slapen. Nog één keertje als ouders van 1 kind uit eten... nog één keertje colalightprikbubbels ipv de echte bubbels bij een risotto met asperges en nog één keertje mijn handen op mijn bolle buik voor het slapen gaan. De tranen stroomden over mijn wangen.

De tranen stroomden over mijn wangen. Wat gingen we doen?!! Dit meisje wilde nog helemaal niet geboren worden!

Wat gingen we doen?!! Dit meisje wilde nog helemaal niet geboren worden. Toch gingen we haar morgen zien. Deed ik hier wel goed aan?!! Het is zo tegen natuurlijk. Het spijt me Beany (deze naam heeft ze gekregen aangezien ze op de eerste echo zo groot was al seen jellybean) dat we je zo uit je veilige plekje gaan halen. Maar, het is hier ook écht heel fijn, leuk en gezellig. Als het anders had gekund hadden we rustig afgewacht tot jij er klaar voor zou zijn maar, het moet nu eenmaal zo.... Tot morgen meisje!

Gentle keizersnee

D-Day.... Ik word wakker...en het is goed! We gaan dit doen! We gaan onze dochter zien! Nog een keertje douchen zonder mijn voeten te kunnen zien. En dan... Let’s go! Let’s do this! Een gentle keizersnee staat gepland. Zo fijn dat het ziekenhuis hier zelf mee kwam. Niks kind gelijk bij je weghalen en in een wiegje, terwijl jij wordt gehecht. Ik krijg een soort strapless-top waar de beeb straks onder wordt geschoven zodat ik haar heel de tijd bij me kan houden terwijl ze bij mij een mooi borduurwerkje aan het maken zijn.

Leven in een bubbel

 

 

 

Ik zit in een soort bubble... Zo rustig.. Zo klaar voor wat er gaat gebeuren. Antal rijdt mijn bed naar beneden, daar wordt een infuus aangelegd. Dat gaat in één keer goed, das nog nooit gelukt. Dat moet alvast een goed teken zijn! Terwijl Antal zich als Dr Mcdreamy op Crocks omkleed. Whahahahahahaha, alleen al om die Crocks aan zijn voeten zou je al een keizersnee willen! We geven een stuk of tig mensen, die aanwezig zullen zijn een handje en dan gaat het scherm omhoog. De show kan beginnen.

 

Here she is: Teddy Bowie!

13.21 u – Here she is: Teddy Bowie!! Ik kijk naar haar en zeg: "Die heb ik al!" Serieus! Teddy is een kopie van Sammie. Ik herken haar en volgens mij herkent zij mij.  Hai meisje... Cliché’s zijn waar, dat blijkt maar weer. De roze wolk is daar. En groot ook! Sammie komt nu ook binnen. Hoe groot kan mijn geluk zijn. Ik barst uit elkaar! Mijn meisjes. Mijn monsters. Onze monsters. Kijk mij nou liggen! Liefde van mijn leven naast me, mini-beeb op mijn borst en iets grotere bijna niet meer beeb zijnde kind naast me op bed. Slik...

Ik ga ‘s nachts bijna out

Oke, een paar dagen later is he took slik, maar dan van de pijn. Potverredorie. Ik ga ‘s nachts bijna out. We bellen het ziekenhuis en de verloskundige. Die komt gelijk met roze pillen. Pillen zijn fijn, maar de herkenning van de verloskundige helemaal. Waarom vertelt niemand je dat het kan voelen alsof er prikkeldraad bij je wordt gedaan terwijl er ook honderd messen in je worden gestoken?!

Waarom vertelt niemand je dat het kan voelen alsof er prikkeldraad bij je wordt gedaan terwijl er ook honderd messen in je worden gestoken?!

Waarom hoor ik dit nu pas van de verloskundige die exact hetzelfde heeft gehad en toen ook niet wist wat er gebeurde? Thank God voor een topverloskundige als de onze! Ze komt midden in de nacht naar me toe scheuren, om op de rand van mijn bed te vertellen dat de wond niet uit elkaar gereten wordt van binnen. En dat ik niet veel te veel heb gedaan. Het mijn eigen schuld niet is (want ja,  ik ben al sinds dag 1 up and running. Ja, ik ben natuurlijk minder gaan doen, maar ik voel me top! Op het prikkeldraad na dan, maar dat het er bij kan horen.

Pillen slikken dus zodat de roze wolk nog meer roze kan worden. Ik ga dus weer weg achter mijn computer om weer op die wolk te gaan zitten, want al heb ik niks met roze. I think this pink is my favorite color from now on!!!!