Ik ben 1 jaar moeder

‘Weet je nog, een jaar geleden?’ Zo begonnen de afgelopen dagen vele gesprekken tussen mij en mijn liefde. Hoogzwanger en zeer ongeduldig wachtte ik destijds tot ons baby’tje zich zou aandienen. Ik was er zó klaar mee, maar tegelijkertijd vond ik die aanstaande bevalling ook vreselijk spannend. Het kwam gelukkig allemaal goed en inmiddels ben ik alweer een jaar moeder!

Vandaag is mijn mooie Mila jarig en wordt ze 1 jaar, om precies te zijn om 15.54 uur. Ik heb eigenlijk geen woorden om te beschrijven hoe dit jaar voor mij is geweest, maar ik wil toch proberen deze rollercoaster aan emoties van me af te tikken.

Kirren en knuffelen

Ik was vroeger nooit zo’n ‘kinderfreak’. Dat bedoel ik niet negatief, het is meer dat andermans kinderen me niet zo veel deden. Waar ik vriendinnen zag kirren boven een wagen met een newborn erin en bijdehante peuters zag optillen en knuffelen, bleef ik altijd een beetje afzijdig. Kletsen met of tegen zo’n kleintje kon ik niet goed (wat moet je in godsnaam zeggen?!) en als ik een baby in m’n armen gedrukt kreeg, bleef ik veel te krampachtig stilzitten, omdat ik bang was dat ik iets verkeerd deed en het kindje pijn zou doen.

Wel wist ik altijd al dat ik ooit zelf moeder wilde worden, dus ging ik er maar gewoon vanuit dat het met mijn eigen kind vast anders zou zijn. Nou, dat bleek dus waar. EN HOE! Het moederschap overviel me ontzettend, in positieve zin.

LEES OOK: Zwangerschap & emetofobie - angst om over te geven

Met vallen en opstaan

Hoewel ik soms de eerste maanden ontzettend mis, vooral het lief en rustig slapende hoopje baby in mijn armen, is het fantastisch om te zien hoe je kindje zich ontwikkelt. Hoe ze ineens, zomaar, dingen kan. Tijgeren, kruipen, staan en al een beetje aan de hand lopen. Klappen, zwaaien, handkusjes geven, ja & nee-knikken en ‘hiep hiep, hoeraaa!’... Ik vind het behoorlijk indrukwekkend dat dat zo werkt bij die kleintjes. Ik zie, bijna uit elkaar barstend van trots, hoe ze stap voor stap -letterlijk met vallen en opstaan- de wereld om haar heen ontdekt.

• 
• 

Van baby naar dreumes

Mila is inmiddels uitgegroeid tot een heerlijk eigenwijs dreumesje dat nooit meer stil wil zitten, tenzij ze doodmoe is van alle indrukken van de dag. Ze is een grote avonturier die alles wil aanraken, vastpakken en in d’r mond wil stoppen. Die met haar hele ziel en zaligheid kan schaterlachen, maar net zo vol overgave kan huilen. Vaak om niks. Of naja, vooral als ze iets niet mag of schoenen aan moet. Noem het maar niks.

Tegelijkertijd is ze een ontzettend zachtaardig meisje dat de liefste natte (snot)kusjes geeft en graag haar eten en speelgoed deelt. Liet ze zich in het begin nog een beetje de kaas van het brood eten (volgens de juffen op het kdv), komt ze nu steeds meer voor zichzelf op. Ze heeft al echt vriendinnetjes met wie ze vaak speelt en is (op hier en daar een lastig sprongetje na) totaal niet eenkennig.

Ze doet niets liever dan boekjes lezen, samen met ons of gewoon alleen in een hoekje van de kamer. Of lekker badderen tot het water koud wordt. Ik kan haar op zo’n moment wel ópvreten. Mila slaapt bovendien (al sinds het begin) ontzettend goed, waar we uiteraard enórm dankbaar voor zijn.

• 
• 

Je eigen geluk

En ik... Ik ben inmiddels echt een moeder. Vanaf haar geboorte wist ik: ik heb álles voor haar over. Mila steeg direct met stip naar de nummer 1-plek in mijn hart. Als zij gelukkig is, ben ik het ook.

Inmiddels weet ik dat je jezelf niet uit het oog moet verliezen. Dat mijn eigen geluk óók heel belangrijk is, om voor haar de beste moeder te kunnen zijn. Wilde ik in het begin eigenlijk alleen maar zo veel mogelijk bij Mila zijn, lukt het de laatste maanden steeds beter om weer te genieten van momentjes voor mezelf, quality time met vriendinnen of date nights met mijn liefde.

Maar het moederschap is nog steeds het allermooiste wat me ooit is overkomen. Ik blijk dit ‘gewoon’ te kunnen: ik draai m’n hand niet om voor een poepluier hier en een snotneus daar. Ik neem Mila gezellig overal mee naartoe en vind niet snel iets ‘gedoe’ als het om haar gaat. Het is intens genieten en op sommige momenten ook heus wel pittig, maar het feit dat er een mensje is dat mij nodig heeft en voor altijd bij mij hoort, vind ik magisch.

Vandaag gaat ze trakteren op het kdv en komende zondag vieren we, met een mooie taart mét kaarsje, dit prachtige, bijzondere, liefdevolle eerste jaar als gezin. Op naar de peutertijd!