Ik beken: ik draag m’n zwangerschapsbroek nog

Ik beken: zeven maanden na mijn bevalling draag ik mijn zwangerschapsbroek nog. Die lekker stretchy spijkerbroek van de H&M, met zo’n grote zachte band aan de bovenkant. Ik kan er maar geen afscheid van nemen en dat heeft verschillende redenen.

Ten eerste word ik nog altijd een beetje sentimenteel van mijn zwangerschapsbroek, die ik al in de 10e week kocht. Hij herinnert me aan een hele bijzondere periode in mijn leven, namelijk mijn eerste (en hoogstwaarschijnlijk ook laatste) zwangerschap. Wat vond ik het een voorrecht om mee te mogen maken dat er nieuw leven in mij groeide, een mensje dat wij zelf hadden gecreëerd. Ik genoot van het getrappel van onze dochter in mijn buik en de band die ik toen al met haar had. Zo bizar dat mijn lichaam dat kon!

Einde van een tijdperk

Wanneer ik afscheid neem van mijn zwangerschapsbroek, betekent dat bovendien definitief het einde van een tijdperk: dat van ‘new mom’. Ik ben er geloof ik nog niet helemaal aan toe om dat af te sluiten...

Ik vond het zo’n speciale tijd, die maanden dat mijn Mila een newborn was. Alles draait om jou en je baby en iedereen begrijpt dat. Je enige prioriteit is je kersverse kleintje en je gezin, verder doet weinig ertoe. Je staat in het middelpunt van de belangstelling, iedereen wil graag weten hoe het met jullie gaat. Je mag ongegeneerd en oneindig vertellen over deze nieuwe fase die is aangebroken en hoe dat je afgaat. En het is oké om onbeperkt te pronken met foto’s van en verhalen over je mini.

LEES OOK: Ze wordt zo snel groot

Nu, zeven maanden na het klaren van dé oerklus, is het leven weer normaal. Ik ben alweer even aan het werk, we hebben ons ritme gevonden. Mila hoort bij ons alsof het nooit anders is geweest. Hoewel we elke dag intens van haar genieten en wij haar uiteraard nog steeds super speciaal vinden, wil ik heel diep van binnen misschien nog stiekem een beetje bij dat clubje van nieuwe moeders horen...

Het zit zo lekker

Eerlijk is eerlijk, het feit dat mijn zwangerschapsbroek nog niet in de prullenbak is beland, heeft ook een praktische reden: ik pas mijn pre-zwangerschapsbroeken nog niet. Ik heb nog een paar kilootjes extra dan voorheen: wat meer been, iets bredere heupen en een klein buikje waardoor ik mijn collectie jeans met geen mogelijkheid dicht krijg.

In plaats van gewoon een maat groter aan te schaffen, wacht ik met smart tot ik eindelijk een keer de knop vind die me aanzet tot gezond eten en sporten. Tot die tijd grijp ik steeds weer naar mijn zwangerschapsbroek. Hij zit gewoon zo lekker, zeker als je all you can eat-sushi gaat (vr)eten. Iets wat ik vrij regelmatig doe...

Ik kan die knop maar niet vinden. Wat gek is, want ik ben altijd erg sportief geweest. Ik heb jarenlang gevolleybald, liep ooit vrij fanatiek hard en squashte regelmatig met mijn man. Dat laatste gaat nu niet meer zo goed, in ieder geval niet elke week, want: waar laat je de baby?

In je blote kont

Als moeder heb je gewoon een druk bestaan. Gezin, werk, sociaal leven... En ja, je bent er zelf ook nog. Ik ben ‘s avonds eerder moe en wil de tijd die ik voor mezelf heb invullen met dingen waar ik écht zin in heb. Sporten valt daar nu even (oké, al best heel lang) niet onder.

Ik zal mijn zwangerschapsbroek waarschijnlijk afdragen tot de gaten erin vallen. Misschien is dat dan eindelijk het moment dat ik me ertoe kan zetten om wat minder te snaaien en meer te bewegen. Ik zal wel moeten, want in je blote kont naar je werk gaan is ook zo wat...