Ze wordt zo snel groot

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het eerste wat Mila deed toen ze uit me glibberde, was héél hard krijsen en haar darmpjes legen. Op mijn buik. Hallo mama, ik ben er!

Dat poepen kan ze nog steeds als de beste. Inmiddels is onze kleine druif alweer zeven maanden oud. Zeven maanden ben ik al moeder! Ik vind het nog steeds gek dat ik toch echt iemands mama ben, maar dat terzijde. Wat mij nu regelmatig bezighoudt, is het feit (en het enorme cliché) dat het allemaal zo verschrikkelijk hard gaat.

Elke maand maak ik een back-up van de honderden foto’s die we van haar maken en dan stuit ik steeds weer op die plaatjes van het allereerste begin. Dat hulpeloze hoopje baby dat, zodra ze bij me werd gelegd, mijn hele hart veroverde. Zo klein en fragiel was ze in die eerste weken, zo breekbaar en afhankelijk. Uren wilde ze bij me liggen, lekker rustig en veilig in mijn armen. 

Elke dag groter en wijzer

Wat een contrast met de Mila van nu. Elke dag lijkt ze groter en wijzer te worden. Het zijn minuscule veranderingen in haar gedrag en uiterlijk, maar ze zijn er wel degelijk. Ze groeit op voor mijn neus, zo ongelofelijk snel, en het enige wat ik kan doen is alles héél goed in me opnemen, genieten van elk moment dat we samen zijn (ja, weer zo’n cliché) en uit elkaar barsten van trots.

LEES OOK: Hoe het moederschap mij overviel

Jeetje, wat wordt ze snel groot. Ze kijkt al zo wijs en bijdehand uit haar grote, onderzoekende oogjes. Wat is ze nieuwsgierig: ze wil alles zien, horen, aanraken, voelen, likken en -als het even kan- opeten. Beetje bij beetje ontdekt ze de wereld om haar heen en ik wil er zo graag voor zorgen dat dat een leuke plek is. Dat ze blij is dat ze er is, dat ze bij ons is, dat ze bestaat. Ik wil haar leven de moeite waard maken, leren dat ze er mag zijn zoals ze is. Ik doe daar elke dag mijn uiterste best voor door haar in alles aan te moedigen, toe te juichen en heel vaak te zeggen hoeveel ik van haar hou.

Een echt mensje

Onze Mila wordt steeds meer een echt mensje, met een eigen karakter en heerlijke babyvetjes. Stilzitten of gezellig bij je liggen is er niet meer bij, tenzij je een flesje melk voor d’r hebt. Dan scoor je punten bij mevrouw! Fruit- en groentehapjes gaan erin als zoete koek, dus sta ik met liefde allerlei verschillende maaltijden bij elkaar te koken, pureren en in te vriezen.

Nieuwe fases

Ja, de tijd gaat verschrikkelijk rap en daar heb ik soms best een beetje moeite mee. Dat prille begin krijg ik nooit meer terug en dat steekt zo af en toe. Ik zie new moms op social media en denk dan weemoedig: oh jaaaa, dat heb ik ook meegemaakt/gevoeld/gedaan/gezegd!

Maar het mooie is dat elke fase die nog komen gaat ook ongelofelijk leuk is. Mila gaat over een tijdje kruipen, zitten, lopen en brabbelen. En hoe leuk is het als we binnenkort samen op de fiets kunnen? We lachen bovendien nu al wat af, laat staan als ze straks echt gaat praten.

We zien kleine meisjes met schattige staartjes en hippe sneakertjes lopen en zeggen dan tegen elkaar: ‘Zie je Mila al gaan over een tijdje?’ We kunnen niet wachten!