Hoe het moederschap mij overviel

‘Ik spreek jou later nog wel’, ‘Geniet nog maar even van de rust!’ en ‘Je zult zien dat...’ Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik tegen het einde van mijn zwangerschap niet meer kon hóren.

Alsof alle moeders samen een clubje vormden waar ik nog niet bij mocht. Pas als ik gebaard had, zou ik recht van spreken hebben. Tot die tijd werden alle uitspraken die ik deed en voornemens die ik had, lacherig afgedaan als naïviteit. ‘Ach, die arme meid. Die heeft nog geen idéé wat haar te wachten staat.’

In zekere zin hadden ze gelijk. Het moederschap heeft me namelijk ontzettend overvallen. Ik had inderdaad geen idee! Geen idee dat je zó ongelofelijk veel voor een mensje kunt voelen...

Oerinstinct

Vanaf het moment dat mijn kleine mooie Mila op mijn borst werd gelegd (nu alweer een half jaar geleden), werd ik overspoeld door die echte moedergevoelens. Zo’n oerinstinct: ik wilde haar direct tegen alles en iedereen beschermen. Bij mij zou ze veilig zijn. Ik zou ervoor zorgen dat haar niks overkwam. Zij werd in één klap het állerbelangrijkst in mijn leven. Wat ongelofelijk overweldigend was dat!

LEES OOK: Ode aan mijn kraamhulp

Open zenuw

Ik heb al eerder liefde gevoeld; ik ben smoorverliefd op mijn man en hou zielsveel van hem. De liefde voor Mila zit echter zó diep, dat het soms gewoon pijn doet. Ik las een keer een uitspraak van een moeder die ik enorm treffend vond: mijn hart is een open zenuw geworden.

Alle emoties en gevoelens komen tien keer zo hard binnen. De liefde, maar ook de zorgen en onzekerheid als ze zich niet lekker voelt... De tranen springen af en toe in mijn ogen als ik naar mijn baby kijk. Van geluk dan hè? Wat ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik haar mama mag zijn.

Belachelijk trots

Ik geniet ervan als we op mijn vrije dag thuis lekker keuvelen, als we samen op pad gaan en ze zich weer als een engeltje gedraagt, als ik haar heerlijke babygeur opsnuif wanneer we gezellig kroelen.

Ik ben belachelijk trots bij elke kleine ontwikkeling die ze doormaakt. Dat ze ineens ontdekt dat ze handjes heeft, dat ze bijnaaaaa omrolt (maar toch nog niet helemaal) en gezellig brabbelt wanneer ik op de commode haar luiertje verschoon.

Ik hou ervan dat ze altijd zo lief en vrolijk is, dat ze je zo indringend kan aankijken met haar grote ogen en lange wimpertjes en iedereen een gulle glimlach gunt. Alsof ze wil zeggen: ‘Kijk eens hoe leuk ik ben?’ En ik kan dat alleen maar beamen. Ze is écht leuk!

'Ik weet dat ik het kan, moeder zijn'

Ik kan het

Ik leer ook een heel nieuwe kant van mezelf kennen. Een kant waar ik eigenlijk best trots op ben. Van tevoren vond ik het enorm spannend om moeder te worden. Ik had nog nul ervaring met baby’s en moest alles nog leren. Ik had er ook heel weinig verwachtingen bij.

Ik sta nu te kijken van mijn eigen rust en het vertrouwen in mezelf, mijn partner en ons kindje. Sommige dingen gaan gewoon vanzelf, je doet ze zonder erbij na te denken. Zingen en dansen boven de box bijvoorbeeld, haha. Ik weet dat ik het kan, moeder zijn. En ook dat is een mega bijzonder gevoel!

Zoetsappig to tha max

Dit klinkt allemaal vreselijk zoetsappig en dat is het eigenlijk ook wel. Maar I don’t care. Ik was al best een beetje een emotioneel type, maar ook dat is tien keer zo erg geworden. Ik kan op tv geen bevalling meer zien zonder te janken en krijg een brok in m’n keel als ik iets lees over zieke of overleden kindjes. Ik betrek alles op Mila; hoe zou het zijn als haar dat overkwam? Daar moet ik gewoon echt niet aan denken!

Een beetje gelijk

Die andere moeders hadden het dus wel een klein beetje bij het rechte eind. Er zijn inderdaad dingen die je alleen (her)kent als je zelf een kindje hebt. Maar dan heb ik het vooral over de positieve kanten; de vervelende dingen als ‘je hebt nergens meer tijd voor’ en ‘het is gedaan met de rust’ die zij eigenlijk bedoelden herken ik totáál niet. 

Nu heb ik het geluk dat ik een makkelijk kind heb dat goed slaapt, lekker eet en zelden huilt. Ook verdelen mijn man en ik de taken 50/50 en doen we het écht samen. Ik heb nog genoeg tijd voor mezelf en we weten inmiddels niet beter dan dat Mila er is.

Minder spontaan

Het enige minpuntje dat ik kan bedenken, is dat ons leven iets minder spontaan is geworden. Erop uit gaan, met z’n tweeën of drieën, vergt gewoon wat meer planning en organisatie. Maar als dat het is? Misschien verandert het in de toekomst nog, als ze ouder wordt en een eigen willetje krijgt. Tot die tijd kan ik oprecht zeggen: moeder zijn is nog veel leuker dan ik ooit had kunnen bedenken!