Borstvoeding - Emilie deelt haar ervaring

"Ga je borstvoeding geven?" "Ja, ik ga het wel proberen." Hoe vaak heb ik dit zinnetje tijdens mijn zwangerschap niet gezegd. Bij de intake van de kraamzorg, bij de verloskundige, bij familie en tegen talloze vriendinnen als er om gevraagd werd. Ik ga het wel proberen. Pff, ik ga het helemaal niet proberen, ik ga het gewoon doen. 

Borstvoeding: de struggles

Tenminste, dat had ik in mijn hoofd al lang bedacht maar durfde ik niet goed hardop uit te spreken. Want wat als het niet lukt? Of als ik na een maand denk 'dit word niets en ik stop ermee'. Belachelijk natuurlijk maar ja, iedere keer kwamen toch deze woorden weer uit mijn mond. Tot mijn dochter er uiteindelijk was. Na haar geboorte was er eindelijk niet alleen in mijn hoofd geen twijfel meer maar ook naar de buitenwereld toe. Ze krijgt borstvoeding en daarmee klaar. En dat ging hartstikke goed. Dacht de kraamhulp in eerste instantie nog dat bijvoeding nodig zou zijn gezien haar vroeggeboorte; niets bleek minder waar. Ze dronk vanaf de start goed en bij mij kwam de productie direct op gang. Na negen dagen was ze over haar geboortegewicht heen zonder een druppel kunstvoeding en zonder kolf. Apetrots was ik.

Hoe lang ga je borstvoeding geven?

De weken werden maanden en langzaamaan kwam het einde van mijn verlof in zicht. Hoe lang ga je borstvoeding geven? En wat ga je doen als je straks weer werkt? "Ik weet het nog niet, ik kijk wel hoe goed het gaat en anders ga ik stoppen" was mijn standaard antwoord. Terwijl ik zelf al lang had besloten dat ik in ieder geval zes maanden borstvoeding zou geven en dat ik daarna zou bekijken of ik wilde afbouwen of nog fulltime doorgaan. Waarom dit niet gewoon uitspreken? Waarom weer een slag om de arm houden terwijl ik heel goed wist wat ik wilde? Ik vond het voeden over het algemeen heel gemakkelijk en heel gezellig. Natuurlijk was het ook zwaar, en zijn er genoeg momenten geweest dat ik het helemaal zat was.

Openbaar voeden

Openbaar voeden zal nooit een hobby van mij worden, je bent zo goed als altijd de pineut terwijl manlief lekker door kan slapen, tieten die op klappen staan als je de kolf vergeten bent en niet te vergeten de dag dat je achter een beamerscherm in een kamer met alleen maar een glas zit te kolven omdat er geen andere mogelijkheid is. Been there, done that.

Maar naast deze momenten zijn er ook ontelbaar veel bijzondere momenten geweest en die maken dat ik met zoveel plezier terugkijk op deze periode. De eerste keer dat de melk langs haar mond naar buiten liep en ik wist dat dat dankzij mij was. Op vakantie de gintonic al bestellen terwijl ik nog zat te voeden en dan dat gezicht van de ober. En vooral de talloze keren dat we in de eerste weken de borst in konden zetten om haar rustig te krijgen als niets anders hielp. Zo fijn.

Stoppen met borstvoeding

Het allermooiste is toch wel dat heerlijke warme lijfje tegen je aan tijdens het drinken, dat kleine handje op je borst, grote ogen die je aankijken en naar je lachen. Het mooiste wat er is. Dat mis ik dan ook nog regelmatig. Ze is ondertussen ruim acht maanden en sinds een maand ben ik echt helemaal gestopt met voeden. Na de zesmaandengrens ben ik begonnen met afbouwen. Ik had nog veel langer door kunnen gaan maar ik wilde een stukje vrijheid terug en het kolven op mijn werk vond ik ontzettend vervelend. Toen we een basis hadden van alleen nog 's ochtends en 's avonds een voeding vond ik het ideaal om zo nog een poos door te gaan. Ik had enorm veel vrijheid teruggekregen maar kon ook nog genieten van de intieme momenten samen. Doorgaan met afbouwen en helemaal stoppen wilde ik nog niet. Gevoelsmatig was ik er niet klaar voor. Helaas werd ik twee weken later ziek en na een paar dagen niet kunnen eten en nauwelijks drinken was mijn productie zo laag dat ik een keuze moest maken. Of nu flink investeren met aanleggen en kolven zodat de productie weer omhoog ging of het accepteren en helemaal stoppen. Het werd dat laatste. Kon ik kort daarvoor nog geen afscheid nemen van het voeden, was het nu goed zo. Ik heb nog een paar dagen een voeding gegeven en daarna was het klaar.

Die fles en ik zijn nog geen grote vrienden

Nu zijn we een maand verder en drinkt ze alleen nog uit de fles. Enerzijds is het heerlijk. Ik heb mijn lijf weer terug, mijn vrijheid en geen rekening meer hoeven houden met kleding waarin je kan voeden of kolven is zalig. Toch mis ik het af en toe. Het was iets speciaals dat wij samen hadden en de fles geven is voor mij echt anders. We zijn nog geen grote vrienden, die fles en ik en of we het ooit worden betwijfel ik.

Behalve op zaterdagochtend. Als ik me nog eens omdraai terwijl mijn man de fles geeft. Wat houd ik dan van die fles!