Onze dag in het ziekenhuis met de CliniClowns

Een poos geleden kreeg ik de vraag of ik niet eens mee wilde kijken met de CliniClowns. Aangezien ik (gelukkig!) nooit in een ziekenhuis kom vond ik dat een heel mooi aanbod. Ja, natuurlijk wil ik met eigen ogen zien hoe de CliniClowns de narigheid op zo'n kinderafdeling het raam uitgooien.

Dus daar ging ik, op een regenachtige donderdag naar het Maasstad Ziekenhuis met in mijn maag een 'ojee wat voor ellende ga ik zien' gevoel. Want in mijn beleving is er sprake van een hoop ellende als je in het ziekenhuis ligt. Er lag een kind met een snottebel, een met een nabloeding na het amandelen knippen en helaas ook een jong oncologie patiëntje. Maar in plaats van met een zwaar gevoel, stond ik juist met een brede glimlach toe te kijken hoe de clowns Tas en Zussie die kindjes aan het lachen maakten. Wat een vak zeg.

Improviseren

Voor de clowns een kamer instappen weten ze namelijk niet wat ze aantreffen. Ja, ze worden vooraf gebriefd over met welke aandoeningen de patiënten op de kinderafdeling zijn opgenomen. Maar hoe iemand zijn pet staat als er twee clowns met een rode neus binnenstappen weet je nooit. Het ene kind is gesloten en heeft een voorzichtige aanpak nodig, de ander springt het liefst gelijk uit bed om vrolijk mee te doen. Daarom is geen act hetzelfde en is het improvisatie to the max. En dat vind ik zó knap, want in welke kamer de clowns ook binnenstappen, op mij komt elk optreden alles behalve geïmproviseerd en juist super natuurlijk en grappig over. "Wat je ontvangt, daar ga je op door," zegt clown Zussie daarover. 

"Het is elke keer weer improviseren. Wat je ontvangt, daar ga je op door"

Er komt een harmonica aan te pas, bellenblaas voor de jongste kindjes, knuffels en speelgoed dat de kinderen bij hun bed hebben liggen. In een kamer met drie kinderen van ongeveer 5, 10 en 12 jaar en hun ouders probeert clown Zussie alle aanwezigen te tellen, maar kan die klus nooit afmaken door clown Tas die telkens weer nieuwe knuffels tevoorschijn haalt die ook écht meegeteld moeten worden. Alle kindjes én hun ouders liggen in een deuk. Als de clowns weer verdergaan naar de volgende kamer hoor ik ze nog lang lachen en napraten over die malle clowns. 

Brandwondencentrum

We nemen ook een kijkje in het Brandwondencentrum bij het Maasstad ziekenhuis, waar een jongetje van misschien anderhalf jaar oud is opgenomen. Hij loopt in een luier, één arm en deel van het bovenlijf is in verband verwikkeld. Ik moet even slikken, wil niet weten wat daaraan voorafgegaan is. Maar ook hij vindt het bezoek van de CliniClowns prachtig. Hij speelt enthousiast mee met de balletjes die de clowns bij zich hebben en zet gelijk de rode clownsneus op die hij krijgt. Heel even is hij geen patiënt. 'Ik dacht al dat hij het leuk zou vinden,' glimlacht zijn vader. Wel honderd keer bedankt hij de clowns voor het langskomen. 

Een lach doet zoveel

Wat een mooi werk zeg. Hoe fijn is het dat dit bestaat?! Hoe klein of onschuldig de reden dat je kind in het ziekenhuis ligt ook is, als ouder ben je hoe dan ook bezorgd. Het is zo ontzettend fijn om je kind weer eens ongegeneerd te zien lachen. "Soms zien ouders hun kind na weken weer eens lachen. Dat is echt een opknapper. En weet je, ook al doen wij dit al ruim tien jaar, voor ons is het ook elke keer weer spannend," vertelt clown Tas, die Ruut heet als hij zijn rode neus niet op heeft. 

Ik vond de CliniClowns al een sympathiek doel zonder dat ik er zelf mee te maken heb gehad, maar nu ben ik helemaal major fan. Ik wens ieder kind dat ook maar een dag in het ziekenhuis moet liggen een CliniClown toe. Jij ook? Hier kun je zien wat je kunt doen om de CliniClowns te steunen. Maar eigenlijk hoop ik dat zo min mogelijk kids een CliniClown hoeven tegen te komen...

Lees ook: de liefste acties die kinderen over hebben voor de CliniClowns