Eén kind is genoeg - waarom dat helemaal oké is!

'En, denk je al aan een tweede?' Op dat moment moest ik daar nog helemáál niet aan denken. Sowieso heb ik nooit een ideaalplaatje in mijn hoofd gehad van hoe mijn gezin er later uit zou zien. Lijkt me best fijn, als je heel zeker weet dat je het liefst één, twee, drie of voor mijn part zes kinderen wilt. Ik had heel lang geen idee, en eigenlijk nog steeds niet.

Een kind is genoeg

Nu moet ik zeggen dat het toch begon te kriebelen en de tweede inmiddels onderweg is, hoera! Maar in de weken nadat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond, flitste er ook wel eens door mijn hoofd: 'shit, kunnen we dit wel? Hadden we het er niet bij één kunnen laten? Met zijn drietjes is het toch ook heel leuk en goed?' 

Als je één kind hebt, krijg je altijd vragen. Waarom maar eentje, is dat niet zielig, vind je het ouderschap toch niet zo leuk? Contributor Marije schreef er al eens een heel herkenbare blog over! 

2 kinderen = de norm

Ik vind het super irritant dat het blijkbaar de norm is om twee of meer kinderen te hebben. Alsof je nog niet compleet bent met één mini-you. Er zijn zelfs mensen die zeggen dat je met 1 kind een 'stel met een kind' bent, en pas met twee kinderen een gezin. En de vrolijke gezinnen in reclames op tv bestaan ook altijd uit twee of meer kids. Maar je kunt toch ook zó verliefd zijn op je kind, dat je helemaal geen trek hebt in een indringer die alles overhoop gaat gooien? Ik vind het helemaal niet gek als je het bij één kind wil laten. Eén kind waar je op en top van geniet. Waar je eindeloos mee in de zandbank speelt, doet wie het hardst kan spetteren in bad en kijkt wie de meeste pannenkoeken op kan.  

Perfecte balans in gezin

Wij voelen ons nu met zijn drieën in elk geval echt een eenheid. Die sterke eenheid zie ik ook bij kennissen met één (puber)dochter. Zij vertellen elkaar álles, vriendinnetjes zijn kind aan huis en noemen de twee volwassen ouders bij hun voornaam en vertellen hen ook álles. Zelfs over jongens die ze leuk vinden. Nou, als er iets was wat ik geheim probeerde te houden... Het ziet er in elk geval altijd zo gezellig en relaxed uit, dat ik soms denk: zie je, 1 kind is gewoon perfect. Maar dat zijn misschien ook wel de zenuwen voor hoe het straks zal zijn met een 'nieuwe' erbij. Want je haalt je best wat op de hals: leert de ene eindelijk netjes eten, praten en ben je niet meer afhankelijk van talloze slaapjes overdag, begint het allemaal weer van vooraf aan...

En dan heb ik het nog niet eens gehad over ouders die de keuze voor een eventueel tweede kind níet in eigen hand hebben. Daarom:

Het mag best wel eens minder vanzelfsprekend zijn dat wanneer je één kind hebt, er ook nog wel een tweede zal komen. Vind je ook niet?