Hoe het echt is om kinderen te hebben

Vier vrouwen, 1 wijnbar. Pratend met over zaken die het leven leuk en minder leuk maken. Dan gaat het over onze kinderen. Hoe leuk het is maar vooral ook hoe zwaar. Een van mijn vriendinnen oppert: ‘Pas nu ik zelf kinderen heb snap ik mensen die ze niet willen.’ En ik kon niet anders dan haar volmondig gelijk geven…

#loedermoeder

Noem me gerust een loedermoeder maar ook ik snap inmiddels waarom mensen geen kinderen willen. Ik hou zielsveel van mijn kind en kan me niet voorstellen dat ze er niet zou zijn, maar wat is het ouderschap af en toe een bevalling. 

Die bevalling, dat is geen pretje. Vaak nog erger dan je had bedacht, maar dat gaat voorbij. Uiteindelijk… Maar dan is er ineens een baby en begint dat nieuwe hoofdstuk. Ik zag mezelf al zitten op dat terrasje, met vriendinnen die allemaal omstebeurt de baby gingen vasthouden, als de wolk van een baby niet aan het slapen was in de hippe kinderwagen, want “zoooooo lief, zooooo schattig’. Ik zou ondertussen rustig mijn wijntje opdrinken. Iedereen zou kijken en denken: ‘Kijk toch eens. Zij heeft het goed voor elkaar. Een heerlijk kind, doet nog haar eigen ding en kijk dat figuuuuuuur!’

De realiteit

Wist ik veel dat de realiteit totaal het tegenovergestelde zou zijn. Mijn baby huilde iedere dag 13 uur dus aan iemand anders geven durfde ik nauwelijks. Slapen als een baby is duidelijk een uitspraak die is bedacht door iemand die zelf geen baby heeft. Vriendinnen die vinden huilende baby’s lang niet zo schattig en dat figuur… Ach, een cirkel is ook een figuur.

Wegcijferen

Het goede nieuws: het wordt beter! Langzamerhand ga iedereen zijn kind beter begrijpen, ik gelukkig ook. Iedere fase brengt weer uitdagingen met zich mee maar die zijn steeds beter te handelen. Wat voor mij het moeilijkst was en wat altijd blijft, is het omgaan met het feit dat er iemand op aarde is waarvan de behoeftes voor die van mij gaan. Waarvoor de liefde zó onvoorwaardelijk is dat het niet uitmaakt of ze continu huilen, je onderkakken of je uit je slaap houden (alhoewel dat een van de zwaarste beproevingen is). Je blijft van ze houden en je eigen ik is even wat minder belangrijk.

Want het draait niet meer alleen om mijn behoeftes maar om die van mijn kind. Bij het kiezen van een vakantie, waar ik wil wonen, wat ik ga eten, het plannen van uitjes. Ik ben continu op zoek naar een keuze waarbij het belang van mijn kind voorop staat. Uiteraard zou ik dit ook niet kunnen doen, maar geloof me… daar wordt niemand blij van. 

Even geen kinderen...

Ik vind het daarom heerlijk om een weekendje weg te gaan met vriendinnen. Een weekend waarin ik mag denken aan mijn behoeftes. Heerlijk een zak chips in een keer leeg eten zonder dat ik dit stiekem in de gangkast moet doen omdat anders mijn dochter ook wil. Een tijdschrift te lezen zonder 18 keer 'mama-mama-mama' ertussendoor. Om 21 uur bedenken waar we gaan eten. Dit zijn de momenten dat ik me realiseer hoe fijn het is zonder kinderen en kan ik me helemaal indenken waarom je niet aan kinderen wil beginnen.

Maar als ik na zo’n weekend naar huis ga, mijn lief een kus geef, er een klein meisje in mijn armen vliegt en zegt dat ze me heeft gemist snap ik ook heel goed waarom wij wel graag een kind wilden.