Cool Moms | Irina de Roo

Irina de Roo uit Goes is moeder van Quinn, die net haar tweede verjaardag heeft gevierd. Irina werd na het ongeluk van haar vriend ineens een alleenstaande ouder, maar straalt desondanks veel positiviteit uit. Dé reden dat ze deze week onze Cool Mom is.

Wat een heftige tijd heb jij meegemaakt.

Ik ben compleet ingestort op het moment dat ze na 45 minuten reanimeren knikten dat ik hem echt kwijt was. Ik heb zo ontzettend veel gehuild. Dagen lang, 24 uur per dag. Ik kon niks eten, viel acht kilo af in één week. Ik gaf Quinn nog borstvoeding en ook zij begon af te vallen.

"Ik kon niet mijn pijn en verdriet hebben én voor Quinn en mijzelf moeten zorgen."

Na deze week kwam het besef dat ik niet al mijn pijn en verdriet kon hebben én ook voor Quinn en mijzelf kon zorgen. Vanaf dat moment nam de automatische piloot het over. Het is een soort oerkracht, geen idee waar het vandaan komt. Mijn pijn en verdriet heb ik 'weggestopt' en af en toe laat ik het toe. Ik probeer het een plekje te geven door het op te schrijven, of door mooie herinneringen te delen op Instagram.

Wat vertel je Quinn over haar vader? Wat wil je dat zij later aan haar vriendinnetjes vertelt over hem?

Quinn zegt vaak bij een foto van Erik: 'papa in de hemel'. Dit breekt mijn hart, maar het bezorgt me tegelijkertijd een kleine glimlach op mijn gezicht! Hoe trots ze over haar papa vertelt, zo trots praatte Erik ook over Quinn. Ik probeer Quinn uit te leggen dat zij de allerbeste papa van de hele wereld heeft. Hij hoeft niet te werken zoals alle andere papa's en hij heeft het nooit 'te druk'. Haar papa is altijd, 24 uur per dag bij haar, in haar hart. Wanneer ze hem mist, hoeft ze alleen maar aan hem te denken en dan is hij er. 

"Zo trots als Quinn over haar papa praat, zo trots praatte hij ook over haar."

Hoe ziet jouw leven er nu uit? Wat doe je?

Ik werk bij lunchcafé 't Stadhuis in Goes, ook al heb ik SPW en Onderwijsassistent diploma's. Ik ben zoekende naar wat ik wil, dus voor nu is dit even prima zo. Ondanks dat ik maar twee dagen werk, zit toch bijna iedere dag bomvol. Quinn en ik hebben het samen heel gezellig. We gaan veel op pad. Naar het strand, de kinderboerderij of de speeltuin. En we hebben vaak playdates met kindjes van haar leeftijd. Kunnen de mama's gezellig bijkletsen.

Soms verlang ik wel eens gewoon naar een lege dag in mijn agenda. Lekker heel de dag thuis keutelen. Maar ik ben vrij impulsief, dus als we eens zo'n dag hebben, gaan we meestal toch nog van alles doen. Natuurlijk zou ik er alles voor over hebben om ons leven er anders uit te kunnen laten zien. Dat we als prachtig gezin samen konden zijn, dat we van elkaar konden genieten, iedere dag. 

Hoe red jij het om te doen wat je doet als alleenstaande mama?

Dankzij mijn ouders! Sinds het ongeluk van Erik zijn zij echt mijn vangnet. Ze staan altijd voor mij klaar. Quinn en ik hebben vier maanden bij hen gewoond na het ongeluk, nu hebben we weer ons eigen plekje. Het is soms echt een geregel om alles alleen te doen. Werken, Quinn die naar de oppas of peuterspeelzaal gaat... Gelukkig hebben we een hoop lieve vrienden en kennissen om ons heen. Zonder hen was het mij nooit gelukt om alles weer een beetje op te pakken.

"Het is oké om hulp te accepteren."

Toch vond ik het wel ontzettend moeilijk om hulp te vragen én hulp te accepteren. Ik wil het liefste alles zelf doen en de controle vasthouden. Ik wil me niet kwetsbaar op te hoeven stellen. Dat is wel echt een tip die ik andere alleenstaande moeders zou willen geven: accepteer hulp. Het mag, echt! En leg de lat niet te hoog voor jezelf. Mij helpt het om maximaal vier of vijf doelen te hebben. Daar ga ik dan ook 100 procent voor, in plaats van alles maar een beetje half te doen. 

Lukt het jou om je naast 'moeder' ook nog 'vrouw' te voelen?

Eigenlijk niet. Ik schiet er zelf soms bij in, terwijl Quinn er altijd superleuk en verzorgd uit ziet. Het voelt soms alsof Quinn mijn visitekaartje is geworden. Meestal heb ik er ook geen zin in, om uitgebreid te tutten. Wat is het nut? Wie weet komt dat ooit weer.

"Quinn doet alles op haar eigen manier. Ze liep rond met tien maanden maar nu is ze twee en vertikt het om te praten."

Voor ik moeder werd zei ik altijd dat mijn kind nooit...

Haar zin kreeg, en nee is nee. Een kind hoort gewoon te luisteren, klaar. Maar nu vind ik het vooral heel belangrijk om naar Quinn zelf te kijken. Ze loopt totaal niet volgens de boekjes, maar doet alles op haar eigen manier. Zo stond ze al in de box toen ze pas drie maanden oud was en met tien maanden liep ze rond. Nu is ze twee en vertikt het om te praten. Ze krijgt zeker niet altijd haar zin en wordt niet bijzonder verwend hoor. Ik geef haar vaak twee keuzes, zodat ze toch het idee heeft controle te hebben. Er zijn een aantal duidelijke regels waar Quinn zich aan moet houden en dat doet ze ook netjes. Verder krijgt ze de ruimte om zichzelf te ontwikkelen tot een eigen persoonlijkheid. Ik heb geleerd dat de strijd aan gaan totaal verspilde energie is.

Wat inspireert jou?

Wat is jouw tip voor andere moms?