Brok in mijn keel

Ik ga niet huilen, heb ik mezelf voorgenomen. Als een soort mantra zeg ik dit in mijn hoofd op. Ik kus m’n dochters gedag, ik knuffel ze, loop naar de deur en zwaai naar ze met een brok in mijn keel. Ondertussen biggelen de tranen al over mijn wangen. Naar huis. Alleen. De eerste wenochtend op het kinderdagverblijf is een feit.

Jankend op de bank

Thuis vraag ik me af welke moeders het wel is gelukt om die eerste dag op het kinderdagverblijf rustig weg te gaan. Ik maak mezelf wijs dat die stoere vrouwen achteraf thuis vast nog een potje hebben zitten janken op de bank. Zou het met afscheid nemen van drie tegelijk misschien ook voelen als drie keer zo heftig? Of in ieder geval ietsje meer? Want het gevoel van liefde en gemis komt vanuit m’n tenen. En dat terwijl ik weet dat ik ze na drie uurtjes alweer zie.

Mama aan het werk

Na een jaar 24/7 zorgen voor mijn meisjes werd het tijd om ook zelf weer aan de slag te gaan. Ondanks dat het dubbel voelde, voelde het ook wel als het juiste moment. Ik ben er dankbaar voor dat ik dit eerste jaar thuis heb mogen meemaken. Een jaar waarin het bikkelen was, maar bovenal ontzettend genieten en ik er met enige rust en regelmaat voor ze heb kunnen zijn. 

Dag kleintjes

Het proces van loslaten heb ik hierdoor wat langer dan gemiddeld uit kunnen stellen. Prettig voor een struisvogel zoals ik; kop in ’t zand en niet aan denken. Totdat het moment dan toch ineens daar is en ik ze voor het eerst naar de opvang breng. Ondanks dat mijn meisjes niet de jongsten van de groep zijn, zijn ze ineens toch nog zo klein en kwetsbaar als ik ze achterlaat. Slik..

Wennen op het kinderdagverblijf

Naast al die emoties vind ik het bijzonder om op deze momenten ook zo duidelijk de verschillen te zien tussen hen. De een die al snel lekker haar gang gaat, de ander die rustig even de kat uit de boom kijkt en de laatste die de nabijheid nodig heeft van een van de leidsters om daarna ook aan de slag te kunnen gaan. Mijn meisjes wennen allemaal op hun eigen manier. En ik ben super trots op hoe ze dat doen.

Overleefd

Net als mijn dochters moeten wennen, wen ik gelukkig ook zelf iedere dag een beetje meer. De eerste week bel ik, ondanks het stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Joh, het gaat vast allemaal goed daar, anders bellen ze zelf wel”, iedere ochtend nog even op. In week twee geef ik gehoor aan dat stemmetje en laat ik het los. En ook dat overleef ik gewoon.

Goed bericht

Van de leidster krijgen we positieve berichten terug. Al vraag ik me af of ze het anders ook zouden zeggen, maar ach, ’t is toch fijn. De meiden slapen goed en spelen er lekker op los. Het valt me op dat iedereen binnen een dag al weet wie wie is en dat ze nooit de drieling worden genoemd, ook al zitten ze samen op een groep. Er wordt naar ons geluisterd en met ons mee gedacht. Wat ben ik blij dat we dit zo hebben aangepakt. 

Genieten

Inmiddels zijn we alweer ruim een half jaar verder. Onze meiden worden groter, wijzer en steeds ondernemender. Ze vermaken zich prima; alleen en met elkaar, maar ook steeds meer met de andere kinderen op de groep. Als ik ze ga ophalen sta ik af en toe even door het raam te gluren voordat ik naar binnen ga. Nog even genieten van de rust, maar bovenal ook van de koppies die ik stiekem af en toe nog wel erg heb gemist.

 

Dikke knuffel

Vanmiddag was het weer zover. Een groots onthaal, jassen aan, schoenen aan en zo snel mogelijk rennen en vliegen naar de deur. Een van de leidsters riep ze na en vroeg of ze nog een knuffel kreeg voordat we ervandoor gingen. Enthousiast vielen ze haar met z’n allen om de nek en kreeg ze een knuffel die me genoeg vertelde. Eentje die echt was en voor mij heel waardevol. 

Loslaten, ik vind het knap ingewikkeld, maar het maakt ook weer plaats voor mooie, nieuwe dingen voor hen en voor mij. Ik wil niet huilen, maar m’n ogen worden toch een beetje vochtig. En met een brok in mijn keel loop ik mijn meisjes achterna, de deur uit. Naar huis. Maar gelukkig niet alleen.