De eerste keer naar het kinderdagverblijf (verhaal van een vader)

De kleine voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Als ik de prille moeders, die het net hadden meegemaakt, moest geloven, was het wel een dingetje. Het ene na het andere hartverscheurende verhaal kwam voorbij. Met tranen in hun ogen vertelden deze wandelende hormoonbommen me hoe erg het was om hun kleine spruit voor het eerst achter te laten.

Kriebels

Als nuchtere vader gaat mij dat niet gebeuren (dacht ik), daar draai ik mijn hand niet voor om. Ik doe dat wel even. Ik 'schuif' die kleine zo naar binnen. No problemo. Maar eenmaal zover begon het ook bij deze jongen te kriebelen. Alleen al die halve volksverhuizing die er bij komt kijken maakte mij toch wat nerveus. Mijn vrouw gaf met militaire precisie aan wat ik wel en niet mee moest nemen. En dat ik dat toch echt niet moest vergeten. Dus probeerde ik mijn uiterste best te doen om alles te onthouden. Zoveel stuks voeding, zoveel stuks kleertjes etc. Na alles te hebben doorgenomen ging mama ervandoor. Op weg naar een eerste dag werken.

Op naar het kinderdagverblijf

En zo stond ik er alleen voor. En er moest nog een hoop gedaan worden voordat die kleine mee kon.  Een schone luier, frisse kleertjes en nog even de haartjes kammen. De kleine in de Maxi-Cosi en dan eindelijk op naar het kinderdagverblijf. Met een hoop tassen en een Maxi-Cosi strompelde ik richting auto. Daar aangekomen belde ik aan en mocht ik naar binnen. 

Binnen was het een kakofonie van geluiden. Overal liepen kinderen en ouders. Ik probeerde me te oriënteren waar ik die van mij kon afleveren maar zag nergens bordjes. Dus besloot ik maar een willekeurige deur open te doen. Gelukkig zag ik iemand die er werkt en me wees waar ik moest zijn.

Bij ons kinderdagverblijf krijgt elk kind een eigen mandje. Natuurlijk veel te klein. Of ik heb te veel bij me, maar passen doet het niet. Ik laat me echter niet voor een gat vangen dus na flink proppen zat het mandje vol. Bomvol.

Het moment

Dochterlief zat ondertussen nog braaf in de Maxi-Cosi te wachten. Ik liep naar haar toe en besefte ineens dat het moment bijna daar was. Het moment dat ik mijn dochter moest achterlaten. Zo langzaam mogelijk haalde ik haar uit de Maxi-Cosi en terwijl ik dat deed, keek mijn dochter mij met een grote lach aan. Een schuldgevoel bekroop me. Ik laat haar hier zometeen achter dacht ik en ze weet nog van niets.Het moment

Ondertussen was er een vrolijke dame mijn kant opgekomen. “Zal ik haar van je aannemen?” vroeg ze. “Eh ja, ok”, zei ik wat vertwijfeld. “Nou, ehh..... dag lieverd”, fluisterde ik mijn dochter in haar oor en gaf haar een dikke kus. De begeleidster pakte mijn dochter vast. “Nou fijne dag heh”, riep ze enthousiast. “Eh... ja bedankt” riep ik ongemakkelijk terwijl ik naar mijn dochter keek. “Dan ga ik maar”, zei ik zacht.

 

Nieuwe stap

In de auto op weg naar mijn werk betrapte ik mezelf er op dat ik het er toch moeilijk mee heb. De kleine naar het kinderdagverblijf. Ik moet de moeders gelijk geven. Het is wel een dingetje. Toch weer een nieuwe stap in het leven van je kleine en van jezelf.

De dag duurde veel te lang en ik wist ook niet hoe snel ik haar weer moest ophalen. Met gierende banden reed ik bij mijn werk weg. Bij het kinderdagverblijf was het eerst even zoeken naar mijn dochter maar uiteindelijk zag ik haar heel ontspannen in een wipstoeltje zitten en kreeg ik een brede grijns toegeworpen toen ze me zag. Van de begeleidsters kreeg ik niets dan positieve verhalen. Ze heeft een leuke dag gehad volgens mij. De keren er na ging ik al een stuk relaxter die kant op. Wel vervelend dat die kleine na een week kinderdagverblijf al snotverkouden werd en papa en mama ook nog eens aanstak. Maar goed dat schijnt er bij te horen. Goed voor de weerstand zullen we maar zeggen.