Twee kontjes hoog gras

Er is een plek waar ik naar toe ga die niemand weet. Het is een plek waar altijd alles zo mooi is, waar de zon steevast schijnt tussen de bomen door en alle bladeren eeuwig in de kleuren van de herfst zijn.

Waar er voortdurend een zacht briesje waait, velden gevuld zijn met paarse heide en waar stuifzand danst in de wind. In de nacht fonkelen er een miljoen sterren en de maan kan je, als je op je tenen gaat staan en je helemaal uitstrekt, met je vingertoppen net aanraken. 

Zeeën van bloemen

Ik neem jullie dan mee en jullie rennen door twee kontjes hoog gras, klimmen in bomen van wel 100 meter hoog. Aan iedere stevige tak hangt een schommel en jullie schommelen tot de avond rood met oranje kleurt.  We tellen alle kleuren vlinders, we dwalen door zeeën van bloemen en varen met ons piratenschip over de toppen van de duinen. We spelen verstoppertje in grotten gevuld met licht van lieve vuurspuwende draken, fantaseren over de wolken in de blauwe lucht en vouwen vliegtuigen van papier die uren blijven zweven. Onze vingers zijn penselen waar we mee tekenen in het zand en onder een grote kastanjeboom hangen we in een hangmat en vertel ik verhalen tot jullie in slaap vallen in mijn armen.

Magisch

Je kan er alleen komen met je ogen dicht, ik kan je er alleen over vertellen en ik mag je niet zeggen waar het is. Het is een magische plek, een plek waar je je veilig voelt, waar vertrouwen het enige is waaraan gewerkt wordt. Waar het enige geloof is dat we geloven in elkaar, een plek zonder zorgen, alleen de zorgen voor een ander. Daar hoef ik je nooit uit te leggen waarom mensen foute dingen doen.

Grijze en zwarte wolken

Als ik weer terug kom van deze plek, cirkelen grijze en zwarte wolken in de lucht, waait de wind om mijn oren. Takken knakken en er knallen natte bladeren in mijn gezicht, lichten knipperen en doven, en over de straten regent het zoute tranen. Ik verdwaal en zoek naar antwoorden, maar de realiteit is niet te stoppen. 

Rode laarsjes