Mama is een softie

Mama is een softie. Tja, dat is in ieder geval voor deze redelijk ‘verse’ moeder van toepassing. Want na de geboorte van mijn zoontje lijkt mijn emotionele balans soms compleet zoek te zijn. Keek ik vooraf nog zonder moeite naar de natuurserie Pinguïns Undercover, nu breekt bij de gedachte alleen al het zweet me uit. Ik weet namelijk dat één aanblik op de zwart-witte diertjes, waarvan er één baby-pinguïn de serie niet overleeft, genoeg is om zelf in huilen uit te barsten.

facebook skippen

Ik heb het ook bij sommige berichten die ik op Facebook in mijn tijdlijn voorbij zie komen. Is het een bericht dat gaat over een ziek kindje of een te vroeg geboren baby? Meteen door scrollen, want ik weet dat dit alles behalve gunstig is voor mijn gemoedstoestand. Wat is dat toch? Heeft het moederschap ineens andere gevoelens bij mij losgemaakt? Is dit hét moedergevoel of zijn het toch nog de hormonen?

Nieuws vermijden

Hoogste tijd om eens navraag te doen in mijn omgeving. Zo vertelde collega Sarah, moeder van een dochter van bijna 1 jaar oud, mij het volgende: Ja, ik ben ook een softie geworden. Voorheen was NU.nl één van mijn favoriete apps. Altijd even kijken wat er speelt. Niet alleen NU Tech, maar ook wat er verder speelt in de wereld. Ik kan me de laatste keer dat ik deze app heb geopend niet meer herinneren. Ook hebben we heel enthousiast een abonnement op het NRC. Leuk voor mijn vriend, maar de enige keer dat ik de krant in mijn handen heb is om die naar de papierbak te brengen. Oftewel: ik ben ook een reuzesoftie geworden. Het lijkt wel of ik mijzelf bescherm voor alles wat er speelt in de wereld omdat ik daar niet goed mee om kan gaan. Ik kan niet aanzien wat er gebeurt in de wereld en al helemaal niet met kinderen. Al met kleine dingen springen de tranen in mijn ogen en word ik emotioneel. Daarom vermijd ik dat en steek ik mijn kop gewoon in het zand.

Eigen meiden

Ook Kim, moeder van twee dochters van twee en vier jaar oud, heeft een mening over bovenstaande: “Ik herken me een heel klein beetje in je verhaal: ik ben eerlijk gezegd niet heel soft geworden en kan nog gewoon nieuws etcetera zien. Maar wat ik wel heel eng vind zijn van die filmpjes op internet waarin ze bijvoorbeeld testen of een kindje mee gaat met een kinderlokker. Daar draait mijn maag van om. Dus als het echt kindgerelateerd is dan projecteer ik het meteen op mijn eigen meiden.

Moedergevoel

Tja, als ik de reacties van Sarah en Kim zo lees, lijkt het toch te maken te hebben met het moedergevoel. Het krijgen van een kindje is op zich al een hele ervaring, maar ook na de geboorte ben je dus meteen in alle opzichten moeder. Kinderleed en onrecht dat mensen wordt aangedaan: je plaatst het ineens in een ander daglicht en projecteert het op je eigen situatie en kind. Met dieren gaat het net zo: een baby-pinguïn indentificeer je makkelijk met je eigen mini.

Ach ja, zo erg is het gelukkig allemaal niet. Zolang ik elke dag even lekker met mijn zoontje kan kroelen, kan niets mijn dag nog stuk maken. En de afschrikkende berichten op Facebook laat ik gewoon lekker even voor wat ze zijn. Bespaart me weer tijd, ook niet erg.